De gekste plaats waar je in Nijmegen cd’s kunt krijgen, is de Halfwithal. In een klein kamertje, dat alleen op vrijdagmiddag open is en dat nog het meest lijkt op een ontplofte kunstgalerie, bevinden zich de meest weirde stencils, ansichtkaarten, buttons en nog allerlei dingen in bont versierde dozen en kasten. En dus ook vage muziek. Echt Vage muziek. Als je veel artiesten hier op File Under nog niet kent, hoef je je daar echt niet voor te schamen (daarom schrijven we er juist over!), maar zelfs voor muziekfreaks is het een uitdaging om in de Halfwithal één cd te vinden die ze wél kennen. Je waant je in net zo’n vreemde wereld als je de website van The Books bezoekt. Hun derde album Lost and Safe is een indrukwekkend avantgarde-plakboek van zelfgemaakte samples, flarden popmuziek (track 8, “None but Shining Hours”, of track 10, “An Owl With Knees”, of die mooie viool in “It Never Changes To Stop”) en vreemde teksten (bijvoorbeeld een regel over een Groenlands radiostation, en een interview met een schilder in wiens doek twaalf duiven leven). De website geeft aan sommige nummers weer een nieuwe eigen dimensie. Maar het hoge woord moet eruit: dit is nou typisch zo’n album waar alle kunstenaars en muziekcritici laaiend enthousiast over zijn, want o o wat is het toch bijzonder, maar dat mij puur muzikaal gezien niet overtuigt. Lost and Safe vind ik domweg niet leuk. Ik heb er hetzelfde gevoel bij als de Halfwithal: het is een rariteitenkabinet waar ik niet thuishoor, dat ik even gezien wil hebben, maar waar ik na een tijdje heel hard weg wil. Ik luister liever naar iets anders.
mij=Tomlab/Konkurrent
Ja, nee, ik vind dit ook. Op de single (was het een single?) (An Animated Description of Mr. Maps bedoel ik in elk geval) na vind ik alles op dit album te naar om naar te luisteren.
Maar oh, hun vorige album, The Lemon of Pink, ieh, die is zooo mooi! Met mensen die over grindpaden lopen enzo, veel minder eng!