Als de gronddoelstelling van The Mae Shi zoiets is als “ja, nou, lelijke teringherrie maken vooral”, dan hebben ze die glansrijk weten te behalen met dit glansloze album. Glansloos omdat het inderdaad lelijke teringherrie is, maar, niet onbelangrijk: best leuke lelijke teringherrie. Leuke lelijke teringherrie die zich onderscheidt van vergelijkbare leuke lelijke teringherrie omdat The Mae Shi zich, zoals het een zichzelf respecterende punkband betaamt, schijt (en zo niet, in elk geval een respectabele hoeveelheid pis) heeft aan algemeen geaccepteerde liedjesstructuren. Ze doen hier tien trommelvliesverpulve… nou ja: redelijke luide liedjes binnen zestien minuten, wat de nummers zo kort maakt dat net als je denkt dat het intro van het ene liedje afgelopen is, je al drie liedjes verder bent. Dat heeft ook te maken met dat het hier eigenlijk niet om tien liedjes gaat, maar om één heel dik liedje, omdat bijna elke hook – en hooks is het enige waar Heartbeeps uit bestaat – vloeiend in de daaropvolgende overloopt. “Spoils Of Injury”, echter, is een vriendelijk elektronisch liedje. Met haar zoemgeluiden en ge-aaaaah had het makkelijk op een plaat van The Postal Service kunnen staan. Dan zou het wel het stomste liedje op die plaat zijn, maar mijn punt is dat iets dat lijkt op The Postal Service niet erg passend is op het album van een band wier doelstelling zoiets is als “ja, nou, lelijke teringherrie maken vooral”. Ik geloof dat ik daarom des te meer respect voor ze heb. Het zijn nog hotties ook.
mij=5RC / Konkurrent