Throw Rag speelt geen Rock n’ Roll, Throw Rag ís Rock n’ Roll”. Bladiebla, u heeft het allemaal al eerder gehoord/gelezen en gaat dat in de toekomst zeker nog vaak doen. Rammen, brullen, stampen en gieren, een soort Motörhead (opa Lemmy speelt zelfs een robbertje mee) dat experimenteert met rockabilly invloeden. Mafkezen met dikke volgetatoeëerde bierpenzen die behangen zijn met wasborden – nee, dus niet zo’n gespierd lichaam, gewoon dat bord om mee te wassen – en ongewassen bakkebaarden. Niets nieuws onder de zon maar toch wel weer lekker. Deze zogenaamde white trash rawk is en blijft aanstekelijk, goed voor een avond ongebreideld drankgelag en een gegarandeerde kater de volgende dag. 13 Ft. And Rising dendert als een bulldozer aan je voorbij en laat je achter met een schizofreen gevoel. Aan de ene kant wil je hem best nog eens horen, eens dubbelchecken of het allemaal inderdaad zo lekker meezingt voor de tweede keer, aan de andere kant is het ook wel fijn om het ding gewoon even een tijdje in de kast te zetten. Dan kan hij daar een beetje rijpen en wie weet bewaar je zo nog een beetje voor een ander moment. Niet te veel in één keer toedienen, een kleine dosis is meer dan genoeg: voor je het weet is de fles leeg.
mij=Kung Fu / Suburban