Tracy Chapman – Where You Live

(In de auto pt. 17)
‘Ik moet even ontgiften hoor, van al dat bruiloftsgeweld. Het is best leuk, zo’n ouderwetse Twentse bruiloft, maar aan de muziek zouden ze best wat mogen veranderen.’
‘Het zal ook wel schelen dat niet ik jou, maar jij mij terugrijdt.’
‘Dat ik de avond niet verdronken heb in bier zal inderdaad wel schelen, ja. Maar dan kan ik nu in dit nachtelijke ritje mooi afkicken met wat echt mooie muziek.’
‘Dit is toch Tracy Chapman hè? Maakt die nog steeds cd’s?’
‘Ja. Where You Live is haar zevende ondertussen. Het stomme is dat Tracy Chapman eigenlijk nog de enige is die me helder voor de geest staat van de zeventigste verjaardag van Nelson Mandela. Ik zie haar nog zo staan. Op dat immense podium in het nog grotere Wembleystadion. Die kleine vrouw met niets anders dan een akoestische gitaar. Het werd haar definitieve doorbraak, en ik vrees ook het definitieve hoogtepunt uit haar carrière. Daar zal deze cd, hoe goed ook, ook weinig aan veranderen. ‘
[…]
‘Dit klinkt wel mooi hoor. Wat ik hier fijn aan vind is dat de nummers niet storen als je zo praat met elkaar, maar als je er het wat harder zet, het erg mooie luisterliedjes zijn waar je voor gaat zitten. Nogal een verschil met die vele Sky Radio-prullen.’
‘Daar heb je helemaal gelijk in. Het is ook mooi. Net als haar voorgaande albums veel rijker aan stijlen dan haar debuut. Soul, blues, gospel, jazz, folk, pop. Het komt allemaal langs. En haar stem en gitaarspel lijken met de jaren ook alleen maar rijper te worden.’
‘Eigenlijk vind is het raar dat ze niet nog groter is geworden bedoel je?’
‘Normaal was dat denk ik wel gebeurd, maar bij de impact van dat fameuze en overweldigende debuut uit 1988, daar staat alles bij in de schaduw.’

mij=Elektra / Warner