Er strijden twee zielen in mijn borst (Zo, dat is nog eens een ontboezeming om een recensie mee te beginnen.). Aan de ene kant staat de no-nonsense indie-kid, wars van alle franje, die gewoon wil rocken. Aan de andere kant zweeft de romanticus in mij die niets liever doet dan zwelgen in dik gecapitonneerde melodieën. De eerste is de laatste tijd aan de winnende hand. Art Brut blaast al een paar weken via de iPod m’n hersenen in en als dat geen geslaagde indoctrinatie is dan weet ik het niet meer; Woehoe! Maar de laatste dagen is dEUS er tussen geslopen en slijpt subtiel de scherpe kantjes er weer vanaf. Of dat genoeg is om de plaat van War against sleep op de juiste waarde te schatten weet ik niet, want deze cd is zo overvloedig geïnstrumenteerd, zo vol van warmte (ja, er bestaan nog crooners!). Muziek, geplamuurd met soms volslagen belachelijke naar symfonische conceptalbum gebrabbel neigende teksten, die de indie kid z’n uiterste best laten doen om walgend dit nieuwe geluid er weer uit te schoppen. Vooralsnog slaagt hij daar aardig in, maar de romanticus is ook wakker geworden en geniet zonder gene van de meeslepende melodieën. Maar toch kan ik het niet volhouden, want het is teveel. Teveel zeg ik u! Neem alleen al het hoesje, gedecoreerd met een collage van suikerzoete, iets te fel gekleurde plaatjes uit jaren 60 kookboeken. En de muziek; het is The Divine Comedy zonder de ironie, jaren 70 jazz-soul-funk-folk met Beach Boys harmonieën en Lucy-in-the sky-with-diamonds orgeltjes en nog veel, veel meer. Zo gelaagd, zo geconstrueerd. Het gaat een leger van romantische zielen kosten om zich hier doorheen te worstelen. Ik vrees dat ik de uitnodiging voor dit feestje maar vriendelijk af ga zeggen, en ga stappen met m’n indie-maatje. Hij heeft gewonnen. Game over. For now.
mij=Fire / Sonic