Toen ik jaren geleden een vriend van me mee wist te krijgen naar “An evening with Ween” in Paradiso, wist hij op mijn vraag na een krap half uurtje wat hij ervan vond niet veel meer uit te brengen dan een verbijsterd “ehm….interessant…” En ik had nog zó geprobeerd hem voor te bereiden op wat hij ging zien. Maar ja, hoe omschrijf je Ween? Het zijn soms knap gespeelde puntige songs, soms onvoorstelbaar lullige niemendalletjes met rare stemmetjes en puberale humor, het is soms rock, soms funk, soms calypso en soms zelfs een album lang pure country. En toch: vanaf The Mollusk slaagden ze erin een balans te vinden tussen de songs en de flauwekul die óók bij Ween hoort. Maar Ween-albums moet je in zijn geheel horen, wil die balans tot bloei komen. Shinola (vol. 1) is echter een album met b-kantjes en andere obscure tracks, hoe vind je daar nog een balans in? Dat valt inderdaad niet mee, zeker omdat je het niet altijd kunt plaatsen door het volstrekt ontbreken van liner-notes. De Thin Lizzy-pastiche “Gabrielle” is grappig, maar niet meer dan dat, “Israel” is een uitgerekt saxofoondeuntje met wat spoken word en zo zijn er nog een paar dingen waarvan het begrijpelijk is dat ze nooit een album gehaald hebben. Maar na een paar draaibeurten merk je dat er wel degelijk een paar Weenpareltjes tussen zitten, van progrock in “Did you see me?” tot vette funk in “Monique the Freak”. En zo blijkt dit uiteindelijk toch nog een echt Ween-album: geen boodschap aan stijlgrenzen en volop rare invallen, maar met stiekem ook weer gewoon Hele Mooie Liedjes.
mij=Schnitzel / Rough Trade
Het enige goede aan deze plaat was dat ie op een gegeven moment afgelopen was en ik nog nét niet in slaap gevallen was achter het stuur van de auto. Slaapverwekkende, slechte liedjes.l
De cd ligt ergens in de berm van de Ardennen. Hopelijk vindt niemand hem ooit nog terug.
De eerste keer vond ik het ook drie keer niks. D’r staan nu eenmaal een paar groeinummers op…