‘No, I’m not gay, but I do like to know just who’s at the park throwing frisbee with their shirts off.’ Een grapje net voor het laatste liedje: de teller blijft op nul seconden staan en je vindt het stukje dus niet als je domweg het laatste liedje opzet. Op de Sanddollars EP van WHY? staan acht liedjes. Het zijn homemade popliedjes. Maar ze hebben niet de lo-fi zweem van krakende en zwevende opnames, maar iets wat je meteen grijpt. Net zoals zelfgemaakt ijs lekkerder is dan fabrieksijs. En zelfgemaakte pasta. Ook de teksten van deze acht liedjes gaan over alledaagse verwondering, die veel herkenbaarder is dan verheven bewondering. Soms doet de stem van Yoni Wolf denken aan de voorman van Cake, John McCrea. Ook bij WHY? gaan de liedjes veelal praatzingend voorbij, zonder dat dit praatzingen storend is, of te veel op de voorgrond komt. Bovendien kan Yoni Wolf iets beter zingen en zijn er andere bandleden die hun mond ook open durven te trekken. Het huisgemaakte praatzingen wordt daarbij nog opgeleukt door allerlei gekkigheden en andere gebbetjes: fijne pianoriedeltjes, hier en daar een elektronisch element, intro’s en outro’s die er niet om liegen en mixen van stijlen die je nooit eerder samen had bedacht. Het is fijn om naar deze jongens te luisteren: het is soms net of ze bij je in de huiskamer een liedje staan te zingen. Speciaal voor jou. Als je tenminste hun bewondering deelt.
mij=Anticon / Konkurrent