Wilderness – Wilderness

‘Papa.. doeje?’ ‘Papa stopt een cd in de speler, dat weet je toch?’ Mijn zoontje kijkt nieuwsgierig naar het bewegende laatje dat het zilveren spiegeltje bijna geruisloos inslikt. ‘Wat is dat nou?’ ‘Dat is de cd-speler. Daar mag je niet aankomen!’ ‘Doejenou?’ ‘Ik druk op play.. papa moet hier iets over schrijven.’ Uitwaaiende gitaarklanken vullen voorzichtig de kamer. Zoonlief verliest al snel zijn interesse en bemoeit zich met het lelijke maar kleurrijke cd-hoesje. ‘Papa, wat is dat?’ ‘Geen idee, maar het ziet er uit alsof iemand teveel vrije tijd heeft gestoken in de vormgeving’. Zodra de zangstem door de speakers galmt weet ik welk individu dat zou kunnen zijn geweest. Waar de muziek lekker ruimtelijk is opgenomen en ogenschijnlijk een hip en ‘new wave’-achtig geluid laat horen, boort de halfroepende zangstem zich autonoom door deze schoonheid. Atonaal en onsubtiel, alsof een dronkenman ongewild bij een post-rockend gezelschap op de buhne kruipt. Johnny Lydon meets Explosions In The Sky staat op de label-site. Niet slecht gevonden, maar bijzonder irritant om te beluisteren. ‘Papa, wat is dit?’ ‘Dit is niet best‘, mompel ik. ‘Slecht..!’ beaamt Matthias en hij knikt erbij. Ja, zoiets. Een kunstenaarsvriendenclub met te weinig zelfkritiek. Een andere vocalist (of geen enkele?) was beter geweest.
‘Papa.. doeje?’ ‘Papa zet de kast recht, dat zie je toch?’ Mijn zoontje kijkt nieuwsgierig naar wat ik onder de linker kastpoot schuif.

mij=Jagjaguwar