Bescheidenheid siert de mens. De jongens van het Belgische Ashville leven waarschijnlijk bij die gedachte want bij hun zeer complete bio zat ook een alleraardigste brief waarin ze vriendelijk vragen of wij heel misschien een reviewtje willen schrijven. Tuurlijk willen we dat. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dit vervelende gasten zijn, zo sympathiek is die brief. Net als de bijgeleverde cd. Zes nummers lang trakteert Ashville ons op rulle seventies-rock,in de volksmond ook wel stoner genaamd. Dat betekent dus in het kort: grofgesneden bluesy hardrockriffs, een dikke rollende bas, wahwah-solos en rauwe, behoorlijk schorre zang. Denk aan 7Zuma7, Kyuss, dat soort helden. Zet die Marshalls maar op tien en blazen maar, dat lijkt de insteek. Al komen ze af en toe ook een klein tikkie subtieler uit de hoek, zo blijkt uit de cleane gitaren en de solo’s in “Search Light Soul”. Ook met de sound is niets mis, lekker vet en toch duidelijk. Alleen van de zang ben ik niet zo gecharmeerd, die komt net te wat te gemaakt rauw op mij over. Misschien wat meer zware shag roken en whisky drinken? Slimme zet dan ook om derde track “Medina” instrumentaal te houden. Hoe dan ook, een prima visitekaartje van een alleraardigst bandje.
mij=Eigen Beheer