Als mijn grote, bruine kater naar de muur toeloopt spring ik op. Ik weet wat er gaat gebeuren. Niet doen, roep ik. Hij trekt zich er niets van aan, de muziek zwelt aan en hij tilt zijn staart op. Ik doe een duik in zijn richting. Op het moment dat ik met een doffe dreun neerkom op de harde houten vloer spettert er uit zijn achterste een grote hoeveelheid bruine smurrie. Ik doe mijn hand voor mijn ogen en als ik een halve minuut later weer opkijk druipt de kattenpoep op de grond. De muur die zojuist nog helemaal wit was is nu tot op ooghoogte volgespetterd met bruine stukjes kattenpoep. Mijn kater laat nog een scheet en springt op het plankje boven de verwarming. Hij kijkt me voldaan aan, alsof hij wil zeggen: Zie? Dát is wat ik er van vind! Ditt is je straf! Dit is wat er gebeurt als je Brad Mehldau zijn on-jazz door de kamer laat schallen!
We praten met elkaar, mijn kat en ik. Telepatonisch contact noem ik dat altijd. Die ranzige verkrachting van Knives Out van Radiohead, zo seint hij, verdient de doodstraf. Niemand mag nummers van Radiohead verkrachten! Hij is een grote fan. En weet je, zo seint hij even later als ik de boel aan het opruimen ben, het prachtvolle Day is Done van Nick Drake laten misbruiken door die ranzige Amerikaan, hoe durft een platenmaatschappij dit soort troep uit te brengen? Hij mauwt klagelijk in mijn hoofd. Ik kijk hem aan en snap hem helemaal. Jazz-diarree, dat is wat het is! Ranzige muzak! Weg met die cd of ik schijt al je muren onder krijst hij me toe. Samen stoppen we Brad zijn Trio in de magnetron. Spinnend kijkt mijn kat toe als Brad vonkt in prachtig groen en paars en rood. Ik heb een hele wijze kat.
mij=Nonesuch / Warner
En dit schreef Maartje van Breejen in het Parool (met viereneenhalve ster uit vijf). Hoe mengingen kunnen verschillen:
Pianist Brad Mehldau herken je al na een paar noten. De in 1970 geboren Amerikaan heeft een volstrekt eigen stijl en zijn repertoirekeuze is ook eigenzinnig en consistent.
Mehldau was de eerste jazzmuzikant die eind jaren negentig een cover van Radiohead op plaat zette, sindsdien heeft hij dat regelmatig gedaan. Op zijn nieuwe album Day is done speelt Mehldau het spannende Knives out van de band.
Behalve voor Radiohead heeft Mehldau in de categorie popmuziek een voorkeur voor de melancholieke en zachtaardige composities van The Beatles, Paul Simon, Nick Drake; daarnaast speelt hij jazzstandards.
Elke cover die Mehldau onder handen neemt, wordt helemaal van hem. De pianist heeft een compleet eigen stijl, sterk geënt op klassieke muziek, overdacht, dynamisch en zeer secuur. Hij heeft een perfect gehoor voor de architectuur van een compositie. Samen met zijn voortreffelijke bassist Larry Grenadier en de variërende drummer Jeff Ballard geeft hij een verdieping aan Alfie van Burt Bacharach. Paul Simons 50 ways to leave your love blijkt bij Mehldau een bron voor ritmische improvisatie en Martha my dear van The Beatles lijkt wel een sonatine van Bach.
In zijn eigen composities – het latin-achtige Turtle down en up tempo Artis – gaat Mehldau los en toont hij zijn fabelachtige techniek.
Die Parool-juf lijkt me typisch zo’n broodschrijver die alle muziek die serieus klinkt de hemel inschrijft…
Dankzij iemand die reageerde onder mijn stukje over Christopher O’Riley (link) ben ik helaas in het bezit van “Introducing Brad Mehldau” uit 1995. Bedankt nog, ofzo, maar de kat van George heeft echt volkomen gelijk…
@Eddie: Dat van die techniek, dat zal allemaal wel. Maar het is allemaal zo technisch en zo verdomde gevoelloos dat er echt geen bal aan is. Ja, als je een hele foute blanke jazzmuzikant bent misschien. Zo eentje die politiek correcte wiskundig verantwoorde jazz maakt. Nou, de pot op met Mehldau. Waar is de Hofstadgroep als je ze nodig hebt?
Haha. Ik ken deze cd van Brad nog niet maar ik ken een paar van de Art of The Trio-cd’s en die vind ik toch wel erg goed. Ook een paar mooie concerten van ‘m gezien. Ik zal deze nieuwe eens gaan proberen maar ‘m ver uit de buurt van m’n hond houden.
Hahaha. Dit is nu de reden waarom ik een hekel aan katten heb! Als ze postuum je verzameld werk gaan uitbrengen zal ik er voor zorgen dat ze dit topstuk ook plaatsen.
Ik vind het overigens best fijne muzak.
@Eddie: de parool juf vindt liften en afhaalchinezen ook hele fijne plekken…
Vorige week kreeg ik een cd-tje van een bassist. Luister hier meer es naar, zei hij met een veelbetekende blik.
Brad Mehldau dus. Lang geleden dat ik zo’n originele pianist hoorde.
Dat verhaal over die scheitende kat vind ik dus een behalve een smerig praatje, ook gewoon onzin. Muziek die knap in elkaar zit en knap gespeeld wordt zal altijd de kritiek krijgen dat het te technisch, te gladjes is. (Dat was ook de voornaamste kritiek op Radiohead trouwens)
Ik vind Brad Mehldau briljant.
Als ik het meerendeel van de recensies lees op deze website is het enige wat ik kan voelen volledig onbegrip!
Enkele jaren geleden heb ik Brad Mehldau ontdekt via een medejazzmuzikant. Hij kwam met een van zijn Art of the Trio cd’s. Ik weet nog goed hoe ik de eerste keer zijn versie van ‘Solar’ hoorde. DIT is pas Jazz.
Iedere nummer bestaat uit een geniale opbouw en die laag op laag wordt neergezet. Iedere aparte melodielijn is duidelijk hoorbaar en foutloos gespeeld, bovendien is iedere aparte melodie afzonderlijk ook nog eens geniaal.
Bewust wordt in ieder nummer ieder jazzcliche gemeden, die zijn in de tussentijd wel bekend. En hoezo geen emotie? Misschien abstracte emotie, omdat juist het simplisme wordt vermeden! Luister naar zijn ballads en voel de emotie, luister naar up-tempo nummers en voel de kick van de snelheid, complexiteit en de energie van de band. Ik heb juist het idee dat de techniek zo goed wordt beheerst, dat deze juist geen storende factor is.
Hoe vaker je luistert naar Brad Mehldau, hoe meer je begrijpt wat hij wil zeggen en hoe meer je uit zijn muziek haalt.
Oh, technisch zal Mehldau beslist erg goed zijn. Maar het resultaat is nou júist één groot cliché. Typische achtergrondmuzak voor in restaurants, die mij nooit bij mijn kladden grijpt. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik van het werk van Mehldau alleen zijn debuut ken, dit album en een aantal losse tracks en covers, maar de stijl van al die nummers is consequent losbollig frivool.
Brad Mehldau is vernieuwend. Zijn pianospel is van bijzonder hoog niveau, maar wie liever standaard loopjes en akkoorden hoort, die schrijft er van die domme stukjes over zoals hierboven.
Jaaaa Frizzle! Natuurlijk! Die Brad mag dan bijzonder goed kunnen piano spelen maar gevoel in zijn muziek stoppen, dát beheerst hij niet. En dat is oooooh zo jammer. Want notenneukers zijn er al genoeg.
Ik moet zeggen dat ik stiekem heel wat Brad Mehldau cd´s heb, maar daarmee heb ik wel een haat-liefde-verhouding.
Persoonlijk vind ik zijn cover van Paranoid Android tamelijk geniaal en er is ook voldoende ander werk van hem dat verdraaid inventief in elkaar zit, maar tegelijkertijd krijg ik er eens in de zoveel tijd een beetje de zenuwen van. Hij probeert soms erg te lijken op Keith Jarrett, maar die is een stukkie beter en speelt met superveel meer gevoel.
Dan heb ik liever het Esbjorn Svensson Trio.