Volgens mij waren er maar een paar van ons net geboren toen Cream afscheid nam in 1968 met een concert in Royal Albert Hall. Dus het was schier onmogelijk dat een van ons hierbij aanwezig was. En om een goed oordeel te kunnen vellen over de prestaties van de drie oude(re) mannen nu moet je eigenlijk dat concert van toen wel gezien hebben. Gelukkig heb ik het wel gehoord. Maar ook al was dat niet zo, dan zou dat nog niet in de weg staan dat ik wel heb kunnen genieten van deze DVD. Baker, Bruce en Clapton laten zien dat ze ondanks hun gevorderde leeftijd – Baker is zelfs van voor de Tweede Wereldoorlog! – het kunstje nog uitstekend beheersen. Gezamenlijk kiezen ze tijdens het spelen van de vele klassiekers wel een beetje voor de veilige weg. Waar in het verleden de nummers nog wel eens wilden eindigen in een uitgebreide jam blijven de door Clapton toch al nooit erg gewaardeerde improvisaties binnen de perken. Dat neemt niet weg dat het plezier van de beelden afstraalt. Dat geldt voor zowel band als het 8000-koppige publiek. Vooral het basspel van Jack Bruce valt me op door zijn levendigheid. Maar ook Clapton laat horen dat hij, ondanks het zouteloze album dat hij eerder deze maand afleverde, nog uitstekend de weg weet te vinden op zijn gitaarhals. Misschien iets minder vast dan in 1968, maar nog steeds erg fijn. En Baker – volgens mij getooid met dezelfde bril als mijn opa ooit droeg – mept ogenschijnlijk simpel maar o zo doeltreffend op zijn kit en oogt übercool in de drumsolo “Toad”. Het is jammer dat ze dit kunstje niet een of twee dagen in Nederland geflikt hebben. Ik was er graag bij geweest.
mij=Reprise / Warner
Jack Bruce is niet meer. Vandaag 25-10-2014 overleden. Zijn bass zal voorgoed zwijgen. R.I.P.
Het concert waar ik – vijftien jaar oud – hem ontdekte zal me altijd bijblijven: http://www.metgitarenenzo.nl/2014/10/jack-bruce-friends-bird-alone/
Ik heb deze site maar meteen gebookmarked. 😀
Het is dan ook een heule fijne site, al zeg ik het zelf. ;-p