Ik zit aan mijn bureau. Ik trek een lijn met mijn zwarte stift op een blanco vel papier. Ik trek spaarzaam meer lijnen. Heel langzaam wordt duidelijk waar ik naartoe wil. Er ontstaat een tekening. De lijnen moet ik ook tot een minimum beperken, want het moet nagetekend kunnen worden op een groter formaat. Naast mij wordt gepraat uit de speakers van mijn computer. Het zijn Schotten aan hun accent te horen. Ze hebben zo hun verhalen. Soms wisselt de spreker. Soms wordt er gelachen. Ik concentreer me op mijn tekening. Ik denk aan mijn fietstocht van Glasgow naar Edinburgh inmiddels alweer een kleine acht jaar terug en de vreemde aankomst in een klein plaatsje. Er was een begrafenis. Alles was gesloten. Wij waren niet belangrijk. Een zwijgende menigte trok langzaam voorbij. Wij durfden geen trap meer te doen of wat te zeggen. We waren bang om inbreuk te maken in een gebeurtenis waar we niets te zoeken hadden. De stoet ging uiteindelijk voorbij. Wij konden weer verder. Bij het volgende dorpje kwamen twee mannen lachend uit het café. Wij durfden weer tegen elkaar te praten. De uitersten waren aangegeven. In het café waar we een kop koffie dronken pakte ik een stift en tekende een zon en een wolk. Minimaal, spaarzaam, maar duidelijk. Net als ik nu doe, maar dan thuis achter mijn bureau.
mij=Suilven / Import