Het onderscheid tussen dag en nacht is vervaagd voor haar. Dat krijg je ervan als je dromen en dagelijks leven steeds meer overlap krijgen. En als je dan ook nog eens het type bent dat regelmatig ongebreideld zit te dagdromen, dan maakt dat het er niet makkelijker op. Voor haar gevoel is Mary Wyer al een grote mevrouw. Helaas voor haar is ze dat vooral in haar dromen. Dan ziet ze haar naam schitteren tussen de grote namen die de borden boven de ingangen van beroemde clubs felverlicht aankondigen. Mary Wyer ziet zichzelf staan tussen illustere namen als Cowboy Junkies en Kristin Hersh. Ze heeft er ook wel wat van weg als ze zingt. Maar helaas te weinig. Het is haar ook al meermalen verteld, maar ze gaat stug door. ‘Ik deed al drie Peel-sessies hoor!’, bijt ze haar criticasters dan toe. Alsof John Peel in alles wat hij goed vond gelijk had. Natuurlijk niet. Het probleem is ook dat de mensen om haar heen haar te voorzichtig proberen haar waanbeelden uit haar hoofd te praten. Iemand uit haar directe omgeving moet haar gewoon eens de waarheid – hoe hard ook – vertellen. Zeggen dat ze af en toe gewoon op het randje van vals zingt en zeker geen nachtegaal is, en dat haar liedjes ook grotendeels maar zozo zijn en de cover van Tom Jones “Sex Bomb” net zo smakeloos als het origineel. Maar niemand lijkt het naar te durven zeggen. Al zal het wel niet helpen. Ze stapt zo weer het licht in en ziet zichzelf schitteren op de grote podia. Tja, misschien is het ook wel beter zo.
mij=Laughing Outlaw / Bertus