Jackson & His Computer Band

Een avond met Jackson & His Computer Band
Muziek is al jaren Jackson Fourgeauds grote bezigheid. De 26-jarige Parijzenaar kreeg een zak geld van platenmaatschappij Universal, die hij helemaal opmaakte. Zijn recente eerste album Smash kwam daarna tot stand dankzij advance money en een Apple G4. Toch is het de meest verbluffende sampleplaat sinds Maximilien de Robespierre in 1794 zei: “Ik houd wel van kleine mootjes.” Wie zou er schuilgaan achter een van de vernieuwendste artiesten van dit jaar? File Under interviewde Jackson & His Computer Band op het Bazar Curieux-festival, waar hij zijn tweede optreden ooit gaf.
Vanavond speelt Jackson in Paradiso met 2 Many DJ’s en Justice.

mij=Interview: Stonehead
Jackson is een vriendelijke en prachtig stijlloze verschijning. Anders dan op de persfoto's draagt hij tijdens Bazar een vies snorretje. We nemen backstage de trap naar een rustig, maar vreselijk kaal opslaghok in de nok van Nighttown. Tijdens het interview is Jackson eerst nog wat bedachtzaam, maar zijn shirt hangt naarmate de avond vordert steeds losser. 'Ik vind het geen mooie foto', wijst hij later op een foto in mijn meegebrachte Oor, waarop hij zwoel op een vloer ligt. We hoeven het ook niet lang over muzikale voorbeelden te hebben. Over zijn eigen muziekkennis: 'Ik ben snel, tamelijk ongeduldig. Ik ga niet echt diep in dingen. Dat bevalt me wel. Muziek moet oppervlakkig blijven qua referenties enzo. Muziek is mijn passie.' Als ik aandring: 'Ik bewonder Herbie Hancock en Jimi Hendrix. Niet dat ik ermee opgroeide ofzo, maar van alles erin trekt me ontzettend aan.'
Het album Smash is internationaal bedolven onder de juichende kritieken. De conclusie lijkt te zijn dat het een van de beste releases van platenmaatschappij Warp is. 'Laten we van alles uitproberen, dat was het idee waarmee ik Smash maakte', zegt Jackson. 'Maar het was angstaanjagend om het op een plaat te doen, om die te voltooien en om in een genre te worden opgesloten. Eigenlijk gebeurt dat toch altijd, maar ik was er bang voor. Ik ben creatief, het afmaken en produceren van dingen vind ik minder leuk. Ik ben echt geen perfectionist. Maar wel een workaholic.' Dat valt toch wel mee met die genres? Smash is zo onvoorspelbaar dat je er niet eens mee kunt gaan joggen. 'Ja, het is meer een mentaal dan een fysiek album.'
Smash klinkt ook wel wat treurig. Alsof Jackson alleen maar de zwarte toetsen van de piano gebruikt. 'Ik weet niet waar het vandaan komt. Ik verzamel noten en ga dan verder, het gaat allemaal over superposities, harmonie, alles stap voor stap, instinctief. Het is niet erg voorbereid. Ik probeer een soort spanning op te bouwen van blije en droevige dingen, zelfs als ik een soort horror-thema maak. Ik wil er humor in hebben, het mag nooit maar één richting opgaan. I want it always directed on the edge of different dimensions. Toen we het nummer “Utopia” opnamen, kwam m'n moeder bij me dineren. We dachten, laten we het uitproberen, en zo ontstond het nummer. Later was ik beter voorbereid, kwam ze naar mijn studio en was het een soort officiële sessie.'
Vanavond geeft Jackson zijn tweede live-optreden ooit. Het eerste was in de Rex Club in Parijs. 'Dat was cool.' In Nederland is hij nog niet eerder geweest. Maar hoe doe je dat dan, Smash live? 'Ik zou het album wel live willen doen, maar live spelen is een real-time proces. Het album was een optelsom van nauwkeurig gemaakte details. Om dat live te doen is absurd, dat slaat nergens op. Toen ik het album maakte dacht ik daar ook helemaal niet aan. Vergelijk het met iemand die een schilderij maakt. Dat doet hij ook niet met publiek erbij. Ik wilde muziek maken op een soort urgente manier, maar nu stort ik me op een podium voor een mensenmassa. Daarom kan het niet af zijn, maar is het echt ruw. Ik bouw het op waar het publiek bij staat. Het 'live ding' is helemaal nieuw, het is nog niet af. Wat ik nu heb, is eergisteren op mijn laptop afgemaakt. Ik werk trouwens ook aan wat nieuwe interfaces, die fysieke handelingen vergen. Dat is vrij lastig, heel anders dan sequencers en samplers, sensors en dergelijke. Ik ben daar nog vrij ver vanaf.'
Er zit trouwens veel talent in Parijs. Het is een hele scene. Zien ze elkaar vaak? 'Nee. Ik heb mijn vrienden, maar dat zijn gewoon vrienden en toevallig maken er een paar muziek. We kennen elkaar in vriendschap. Pepe Bradoc, Mr Oizo, wiens studio ik geleend heb. Maar ik maak natuurlijk andere muziek. Ik ben niet erg een scene guy. Ik doe weinig moeite om ergens deel van uit te maken. Ik kan de sensatie ervan niet begrijpen om telkens op één plaats te zijn. Ik wil me kunnen verplaatsen, niet horen bij… dat soort dingen gebeuren gewoon, je wordt een vriend van een artiest enzo. Maar dat is moeilijk om te zeggen, want ik zit natuurlijk veel in m'n studio te werken. Je zit in een scene als je met dezelfde mensen toert, of elkaar ontmoet in dezelfde muziekzaak. Maar ik ga niet vaak naar muziekzaken en ik ga ook niet veel uit. Als ik uitga, eindigt het meestal in excessen. Als ik naar het buitenland ga, word ik gek, ik wen er nooit aan. Ik houd ervan om een indringer te zijn en zoveel mogelijk dingen te ontdekken. Ik ga naar breakcore-feesten in Londen, ik heb dankzij Luciano eeuwen in Berlijn doorgebracht en daar minimal techno ontdekt. Heel anders dan wat ik doe, maar dat is juist heerlijk.'
Zijn er ook dingen die niet hadden gekund op Smash? 'Je wil je limieten vooraf liefst niet weten. Je probeert dingen uit tot het punt waar je voelt wat je wil. Een van de principes van dit album is dat je niet weet wat je doet als je het doet; je volgt een soort visie, fantasie, emotionele staat, een dol, constructief gevoel, die trance. Ik denk dat Smash psychedelisch is.'

Jackson reist nog niet zoveel, maar de komende toer verandert alles. Hij grijnst wat onwennig. 'Het is wel wat vreemd. Ik heb tien jaar met een meisje samengewoond, en nu beweeg ik telkens tussen mijn studio, het huis van m'n moeder en allerlei slaapplaatsen. Ik heb geen echt thuis nu.' Hij gniffelt. 'Ik ben, zeg maar, in between different spaces. Maar ik wil in Berlijn gaan wonen. Het is een rustige, mooie stad met al zijn razernij in de nachtclubs. En het lijkt me een dankbare plaats om te werken. Ik wil in een ver land leven.'
De tijd zit erop. Jackson neemt joviaal afscheid en loopt naar beneden met iemand van de platenmaatschappij. Beneden zie ik hem nog even. 'Heb je al gegeten, eigenlijk?' vraagt hij. 'Nauwelijks', zeg ik. Jackson nodigt me onmiddellijk uit om met hem mee te dineren in de artiestenruimte. 'Dat eten staat er toch', zegt hij, terwijl hij flink opschept uit de grote bakken dampend Chinees. Ik neem ook wat en we gaan aan de houten tafels zitten. Terwijl hij eet, vertaal ik hem de enthousiaste recensie door Koen Poolman uit de laatste Oor. Jackson leest uit tijdgebrek niet veel feedback, maar hij is blij met alle superlatieven en knikt een aantal keren tevreden: ja, aan artiesten als Stephen Dewaele, Trevor Jackson en Ellen Allien is hij zeker dank verschuldigd. Hij glundert oprecht bij het eindoordeel. Maar: 'Ik heb Stef “Radio Caca”' wel eens in een set zien draaien na Felix da Housecat. Dat werkt dus niet. Mensen stoppen met dansen. Zoals het op de plaat staat is het niet geschikt voor de clubs.' Jackson lijkt wat nerveus voor het optreden. En de stress en moeheid van de afgelopen tijd komen er nu uit. 'Ik ben nog niet echt tevreden over mijn liveset. Eigenlijk is het een tweede plaat, maar dan voor een publiek. Het is meer clubby. Misschien dat ik het zelfs uitbreng.' De optredens zijn natuurlijk een hot item. 'Er is nog geen enkel interview geweest waar mensen niet begonnen over this live thing. Als ik mezelf niet op de hoes had laten zetten, had ik er misschien wel nooit aan hoeven beginnen! Na januari neem ik vakantie, dan heb ik het echt nodig.'
Ik vertel Jackson over mijn eigen hobby's 'Je zou eens moeten spelen met het computerprogramma SuperCollider', zegt hij. 'Daarmee kun je zelf muziek maken. Je moet natuurlijk leren wat LFO is, wat filters en delays zijn, dat soort dingen. Maar daarna is elk nummer ook een soort schaakspel. Je bepaalt de regels en je doet de zetten.'
Eenmaal uitgegeten besluiten we naar wat optredens te gaan kijken. Jackson is nauwelijks de trap afgelopen als twee pubermeiden zich op hem storten. 'Hi! Are you from a band?' 'Yeah, yes, well… I'm Jackson.' 'Cool! Do you play later on tonight?' 'Yeah.' Zodra blijkt dat ik Nederlands kan, ben ik meteen niet interessant meer. Maar de groupies raakt Jackson bijna de hele rest van de avond niet meer kwijt. Met meiden en al komt hij even later naast me bij The Shortwave Set staan, en zie ik hem bij de rij voor het vlechtenmeisje Lederhosen Lucil, voor wie de kelder stampvol staat. Twee portiers houden de mensen boven. 'Het is net Parijs', bromt Jackson. 'Je komt nergens in.' Maar na een half uurtje zijn we dan toch beneden, en krijgt Jackson een onbedaarlijke lachbui dankzij Lucil.
Al die tijd, de hele avond lang, draagt Jackson de sporttas met zijn Computer Band overal met zich mee de zalen in, om die niet kwijt te raken. Hij biedt me een biertje aan en meldt nog dat de meiden wel grappig zijn. 'Jong, energiek, gewoon grappig. Over vier jaar zijn het van die hipsters.' Ik bestel nog een dubbele vodka voor hem.
Doordat Jackson voor zijn liveset niet veel apparatuur hoeft op te bouwen, kan het prachtige optreden van Martha Wainwright lekker uitlopen. Jackson blijkt erg onder de indruk. Dan begint hij zelf: bijna drie kwartier lang staat hij achter zijn Apple Powerbook in het programma Ableton Live dingen aan te klikken, soms tevreden opkijkend naar de dansende massa. Het is onvergelijkbaar met Smash, maar de elementen zijn hetzelfde. 'Ik houd ervan als muziek je gek maakt, je super verrast, je het gevoel geeft dat je alles vergeet. Daar zoek ik naar, dat mensen naar iets luisteren waarbij ze al hun gewoonten vergeten, hun controle verliezen en opgaan in een soort trance. That's what I love in music.'