Ik was best goed in wiskunde. B, welteverstaan. Ik begreep tot en met de zesde klas uiteindelijk alles en haalde een keurige zeven op mijn eindlijst. Toen ooit de uitwerking van een verschrikkelijk moeilijke vergelijking alle zwart van het uitklapbare schoolbord bedekte, zei de leraar: ‘Als je nu naar de universiteit gaan om wiskunde te studeren, dan begint het hier.’ Als ik ooit al met die gedachte had gespeeld, dan had ik ‘m op dat moment laten varen. Tot op zekere hoogte vond ik alles prima, maar nog abstracter, dat zou me te ver gaan. Nog moeilijker, en ik zou het niet meer begrijpen. (Later miste ik het rekenen, de cijfers en de abstracte oplossingen bij mijn studies Nederlands en Literatuurwetenschap.) Hogere wiskunde heb ik nooit geambieerd, maar respect voor degenen die het doen. Toen ik The Lappetites voor het eerst in mijn cd-speler stopte, wist ik het meteen: dit ís de hogere wiskunde van de muziek. Vier dames, die experimentele solo laptoppers zijn, komen in The Lappetites bij elkaar ‘to check out ways of live sharing and poaching sound and data from each other as a means of composition’. De vergelijking gaat op: tot op zekere hoogte zal ik de laptopkunst verstaan, maar meer dan een schoolbord vol kan ik niet aan. Ik probeer de lijn te ontdekken, de uitkomst te begrijpen, maar het lukt niet. Vier tongen voorop de hoes. Enge. Boze? Vier verzamelingen apparaten met geluiden. Vier meningen. Vier stijlen. Vier vrouwen. Vier generaties. Frankrijk, Engeland, Japan en Duitsland. Ik snap er niets van. En dat terwijl ik het normaal best goed doe, wat moderne kunst betreft…
mij=Qucksilber / Konkurrent
Wat een gemene leraar wiskunde had jij dan… Het vak gaat op de universiteit namelijk vrij logisch verder. Wie het consequent bijhoudt blijft gewoon zevens halen. Voor een betastudie lopen er trouwens véél vrouwen rond, bijna 50%.