Meat Beat Manifesto – At The Center

Het was een heldere zondagmiddag. Met een ganggenoot ging ik kijken naar een optreden van het wereldjazz-trio East Of The Sun. Een optreden in een tuin waar we nog nooit geweest waren. Er waren zowaar honderd mensen op afgekomen, veelal ouderen en gezinnen. De band noemde zich een schnabbelbandje, maar daarvoor was het toch echt te goed en gevarieerd, met tango’s, zigeunermuziek en grappige tokkelstukjes tussendoor. Na afloop besloten ik en mijn ganggenoot samen wat te gaan koken. ‘Ik heb ook wat muziek meegebracht’, zei ik, terwijl ik een pot Chicken Tonight neerzette. ‘Weer jazz. Het is de nieuwe cd van Meat Beat Manifesto, het project van Jack Dangers. Misschien ken je het van de soundtrack van The Matrix. Die man heeft een discografie van hier tot Tokio aan elektronische muziek, maar dit is dus een jazz-zijsprongetje, een bijdrage aan een serie experimentele cd’s genaamd The Blue Series.’ ‘Het heeft wel iets van Jaga Jazzist.’, zei mijn ganggenoot, terwijl hij de kip sneed. ‘Mooie geluidjes erbij, ook. Zeker niet standaard.’ ‘Het is goed gemaakt, maar zo druk’, vond ik. ‘Soms dreigend, ook, daarbij verwacht ik wat meer ruimte. Het is te snel voor een loungecafe of een film. Sowieso zou ik het niet gauw opzetten.’ ‘Het is eerder iets voor de Biotexfabriek‘, zei mijn ganggenoot. We kookten rijst en goten de pot saus bij de kip. Eigenlijk vonden we At the Center allebei wel ok, maar niet leuk genoeg in vergelijking met vanmiddag. ‘Huh, wat is dit nou?’ vroeg hij even later. ‘Zit-ie nou een krant voor te lezen?’ Tijd voor het boekje. ‘Uhhh… Advertenties zelfs, want dit heet “Want Ads One”. En er komt dadelijk ook nog een “Want Ads Two”.’ ‘Eigenaardig’, zei mijn ganggenoot, en hij diende het eten op.

mij=Thirsty Ear / Rough Trade