Het blijft elke keer dat er een nieuw Neal Morse-album uitkomt jeuken. Hij probeert dan wel niet actief zieltjes te winnen, maar zijn platen draaien sinds zijn vertrek uit Spock’s Beard maar om een ding: zijn geloof. Dat irriteert me eigenlijk al voordat ik ook maar een noot gehoord heb. Toch weet ik van One, de voorganger van ?, dat het went. Sterker nog, tot ik ? gehoord had was One tot mijn favoriete Morse-album verworden. Tijdens de eerste draaibeurt – het begint gelijk fijn met een gebed en de titel “Temple Of The Living God” – zit ik dan ook een beetje te mokken. Maar het mokken stopt toch weer snel. Het lijkt wel of zelfs Morse verstandiger wordt met de jaren. Ten eerste heeft hij niet zijn best gedaan om deze nieuwe zilveren schijf tot de rand toe te vullen en ten tweede heeft hij er volgens mij heel bewust voor gekozen andere muzikanten een belangrijke rol te laten spelen. Dus speelt Morse nu bijvoorbeeld niet alle gitaarpartijen, maar heeft hij hiervoor zijn broer Alan, Transatlantic-wederhelft Stolt en ex-Genesis-gitarist Steve Hackett ingehuurd. En dat komt de muziek ten goede. Helemaal omdat het samenspel van Morse met vaste krachten Mike Portnoy (drums) en Randy George (bas) ook nog beter is geworden. Wie leeft in de veronderstelling van het feit dat elke noot die Morse maakt op zijn platen al eens op een andere plaat van hem of één van zijn bands stond en het trucje daarom wel denkt te kennen zal bij beluistering in die mening bevestigd worden. Toch zullen ook zij moeten onderkennen dat ? kan tippen aan het beste werk dat Morse tot nu toe maakte met Spock’s Beard en Transatlantic en dat het zijn beste solo-cd tot nu toe is.
mij=Inside Out / Suburban
alleen dat religieuze gezeik steeds…
Zeur niet steeds zo over Morse’s geloof. Als dat je niet bevalt, dan koop je zijn CD’s toch niet? Net alsof de luisteraar moet gaan bepalen waarover de artiest zijn nummers schrijft? Dat is toch pure bullshit??!? Dus het is óf je bek houden en proberen te genieten van de (zonder meer) geniale muziek, óf de boel niet kopen en óók je bek houden. Want Neal Morse is Neal Morse en hij maakt nummers waarover hij wil. Bewust is hij uit Transatlantic en Spock’s Beard gestapt. Om vanuit een eigen overtuiging solo-albums te gaan maken. Als die overtuiging je niet bevalt, zeik dan niet, maar houd het bij bands en artiesten die wél in jullie bekrompen straatje passen…. (Wat heeft het überhaupt voor zin altijd en eeuwig af te geven op christenen? Alsof alleen niet-christen het recht van vrije meningsuiting hebben. Get alive!!!)
Zeur niet steeds over mijn zeuren over Morse’s geloof. Als je dat niet bevalt, dan bezoek je toch een andere site? Net alsos de lezer moet gaan bepalen hoe ik over cd’s schrijf? Dat is toch pure bullshit??!? Dus het is óf je bek houden en proberen te genieten van de (zonder meer) geniale stukjes, óf de boel niet lezen en óók je bek houden. Want Storm is Storm en hij schrijft stukjes waarover hij wil.
Ik zeg toch dat ik die plaat zijn beste tot nu toe vind! Blinde vink.
Oh ja: geen emailadres achterlaten is voor mietjes.
Het is een groot vraagteken voor mij waarom die koekie altijd zo zeurt over zijn religie.
Toch blijft het wel apart: als artiesten over de meest onzinnige filosofieen blaten, of de meest godslasterlijke blasfemie uitkrijsen, praat niemand over de teksten. Zodra een artiest in Jezus gaat geloven zijn er mensen die hun review kracht denken bij te zetten door hier kritisch over te doen. Als je muziekrecencent bent, recenseer dan muziek en kwets geen mede progressieve rock liefhebbers die christen zijn (zoals ik toevallig)
@Patrick: Heb je mijn stukje wel uitgelezen? Volgens mij niet. Als je goed leest dan stap ik er uiteindelijk toch (tot nu toe altijd) overheen omdat zijn muziek daar wel voor zorgt. Als je zoals ik de zanger van één van je favoriete bands verliest en een supergroep waar nog best rek in zat opgeblazen ziet worden omdat God dat wil, dan is dat niet leuk. Prima dat Morse dat wil, maar ik vind dat ik daar best wel een kanttekening bij mag plaatsen zoals ik hier doe.
Overigens zal ik bij Godslasterlijke blasfemie -zo ik het al versta 😉 – in metal of andere zooi ook een kanttekening bij plaatsen.
Morse in een supergroep? Storm, ga je schoolgeld terughalen, krijg je van mij op z’n iederwijs (de mijne dus) muzikale her/bijscholing… 😀
Spocks Beard en Transatlantic tipten m.i. wel aan de norm supergroep. En van mij had Neal hier ook wel in kunnen blijven, hoewel hij sinds hij solo gaat misschien meer ruimte heeft om andere artiesten binnen te halen voor zijn muziek. Beste Storm: je recensie was prima, vooral zover het de muziek betrof. Maar volgens mij draagt iedere artiest wel zijn of haar visie op het leven uit middels de songteksten. Het valt mij in het algemeen op dat teksten over Christus meer irritatie losmaken dan teksten over welk ander wereldbeeld dan ook. En dat niet alleen in jouw verslag, zie ook de zin eronder. Als iets of iemand al ruim 2000 jaar mensen blijft prikkelen verdient dat op zijn minst respect, denk ik zo.
Als christen heb ik pas sinds kort Morse ontdekt, wat echt spijtig is. Net als Neal Morse heb ik ook een bekering achter de rug, maar ik kom uit de metal-scene (en heb ook een band verlaten), dus voor mij veel herkenning. Helaas heb ik toen nooit naar Spocks Beard geluisterd…wel naar bands als Rush en King Crimson.
Hoewel ik het jammer vind dat de recensent in eerste instantie negatief begint over Morse’s geloof, ben ik toch ook wel weer blij met zijn uiteindelijk positieve recensie. Het is volgens mij ook moeilijk om als prog-rock fan een Morse album slecht te vinden ;-). Persoonlijk vind ik One nog steeds beter (met name The Creation en The Separated Man zijn in mijn ogen geniaal, maar, uiteraard wat aan de lange kant – of is dat juist niet heerlijk???).
Stiekem hoop ik – als christen – dat de vele niet-christelijke prog-rock fans ook geraakt worden door Morse’s teksten 😉
Wat een fantstisch album. Ik moet zeggen dat In The Fire en Sweet Elation enigzins moeilijke toegankelijke nummers zijn (zelf voor n progfan) maar het is een heerlijk album wat ik erg vaak luister. Vooral het thema van Another World is waanzinnig.
Verder vind ik het inderdaad opvallend dat de naam van Jezus Christus altijd iets losmaakt bij mensen. Of positief of negatief.
Gisteren voor het eerst Neal Morse live gezien met een Nederlandse begeleidingsband in Veenendaal. Hij speelde van 8 tot 11 met een kleine pauze. Ik vond het een weergaloos optreden. Het plezier in de muziek straalde er gewoon vanaf. Er werden natuurlijk veel nummers van Sola Scriptura gespeeld. Wat een energie en beleving heeft die man. Juist door zijn (geloofs)overtuiging won zijn muziek en optreden aan kracht. De combinatie deed het hem. Het is duidelijke dat hij ergens in gelooft en in zijn geval komt dat ten goede aan de muziek en dat is toch wat wij allemaal willen??
Ja ik vind dat zijn muziek er op vooruit is gegaan door de jaren heen, maar ik zou het véél fijner vinden als hij geen christelijke teksten zou schrijven. De muziek is zeker sterk genoeg om sowieso beluisterd te worden, maar voor een overtuigd niet-gelovige is het erg storend om het eeuwige gezang over God te moeten aanhoren. Al was het maar omdat ik me er totaal niet in kan verplaatsen. Ik vind dat christelijke mensen maar gewoon moeten kunnen begrijpen dat dat vervelend is. Muzikaal gezien vind ik bijna elk album beter worden dus ik ben er benieuwd wat hij nog gaat maken de komende jaren 🙂
@Koen: draai het eens om? Hoeveel muziek is er niet waar mensen met andere overtuigingen zich aan storen? Of die hen zelfs kwetst? Moeten christenen dan bijvoorbeeld op ieder forum gaan klagen over de occulte en duivelse teksten van sommige bands? Heeft geen zin, lijkt me. Dan klagen de niet-christenen onder ons daar weer over…
Andersom geldt hetzelfde. Oftewel, óf je kiest ervoor om naar Neals muziek te luisteren zonder dat eeuwig te zeveren over diens christelijke teksten (want je wéét inmiddels toch hoe belangrijk het geloof in Neals leven is, of moet dat nog tot je doordringen?!?) óf je luistert er gewoon niet naar (dan erger je je überhaupt niet…).
Rest nog de onbeantwoorde vraag: waarom de ergernis van niet-christenen zodra iemand over God of Jezus zingt? Waarom mag je overal over zingen -over aliens, geesten, draken, demonen, sprookjes, haat, liefde, seks- zonder dat dit ergernis opwekt, maar gaan de haren overeind zodra iemand het aandurft om recht vanuit zijn hart over God te zingen……..??
@ gl* Omdat God: geestelijk onderdrukt, vrijheid beperkt, kortzichtig denkt, denkt dat adam en eva bestaan hebben, homos haat, anti abort is, denkt dat vrouwen geen eigen mening hebben, denkt dat mannen niet kunnen koken, kinderen laat sterven aan ziektes waar een medicijn voor is. Zal ik nog ff doorgaan?
Bedankt voor de voorzet!!! Het was prettig inkoppen
@Marco B: je denkt nu precies even klein. Je kunt God los zien van wat de kerken aan dogma’s voorschrijven.
Tuurlijk rockhoofd, God los zien van de kerk? Ik adem zuurstof en jij? Die dogmas zijn juist de argumenten waarmee de kerk de meest fanatieke aanhangers werft, die mij vervolgens op straat proberen een minderwaardigheids complex aan te praten omdat ik “iets” mis.
Ja, er zijn ook mensen die op een normale manier geloven en daar heb ik echt geen enkel probleem mee. Het gaat mij om degene die dat het zonodig van de daken moeten schreeuwen.
OK, ik zal je een geheim verklappen: die man met lange baard is God niet, maar Sinterklaas.
Prettig weekend !!!
Grappig dat er zoveel ophef ontstaat als je iets zegt over de teksten. En dat nu juist uit een richting die al jaren loopt te klagen dat allerlei teksten niet kunnen. Judas Priest is ooit aangeklaagd voor dood door schuld voor iets wat iemand dacht te horen in teksten die *achterstevoren* werden afgespeeld. Die teksten, en alleen die teksten waren verantwoordelijk voor de dood van een jongen en de verminkingen van een ander.
Neal Morse maakt een keuze om slechts over zijn geloof te gaan zingen. Dan is het niet zo gek dat Storm dat ook meeneemt in de recensie. Vooral omdat het een genre betreft waarin dat niet zo gebruikelijk is. De lange teentjes zijn hier volgens mij volstrekt niet op hun plaats.
Ik ben blij dat er eindelijk een Christelijke artiest is in de muziekstroming waarvan ik zo houdt.
Ik ben iemand die evenveel luistert naar de muziek als naar de teksten (en de onderlinge connectie). Dus ik heb geleidelijk een heleboel bands achter me gelaten met teksten waar ik nu niet meer naar wil luisteren (waar ik niet achter sta). Maar die bands zal ik niet bespotten of me erover beklagen. Dus waarom lijken velen een houvast te willen zoeken om het christelijk geloof mee te slaan?
Het maakt mij niet uit wat er gezegd wordt over Neal’s teksten of over christelijk geloof in het algemeen. Ik sta voor waar ik in geloof, krijg dagelijks opmerkingen naar mijn hoofd voor waar ik in geloof en voor principes, maar het is okee!!
Ik ga er toch niet mensen mee om de oren slaan uit haat.
Ik heb ondekt dat als ik me ergens aan irriteer dat het meer met mezelf te maken heeft dan met het onderwerp.
Laten we de discussie vooral gaande houden!
Neal’s muziek was mij voor deze discussie onbekend. Zojuist eea geluisterd en de tekst kan mij helemaal niet irriteren (simpel weg omdat ik de helft niet heb verstaan). Ik vond het eigenlijk best mooie muziek.
Mitch, ik ben blij dat je hebt ontdekt dat wanneer je je irriteerd, het ALTIJD aan jezelf ligt. Karakter, noemen we dat (Wat voor jou vuur is, laat een ander koud). Mensen zijn vreemde wezens…. Ik ben nu trouwens wel benieuwd welke bands je achter je hebt gelaten vanwege de tekst.
Ja Mitch, kom op met die namen. Let me taste your blood!!!!
Dogma’s zijn als lantaarnpalen.
Ze helpen je de goede weg te zien, maar alleen dronkenlappen klampen zich eraan vast.
Geniaal, Jogchum! 🙂