En toch is het vreemd. In het genre waar muzikale virtuositeit de boventoon voert, wordt soms hemeltergend beroerd gezongen. En die zangers zitten al jaren op hun plek! IQ’s Paul Nicholls bijvoorbeeld, in iedere normale band was hij allang op de keien geflikkerd, maar de fans schijnen er van te smullen. En het is dat Fish een enigmatisch frontman is, want een technisch goede zanger kun je hem niet noemen. Ook Pendragon‘s Nick Barrett is niet echt gezegend met superieure vocale kwaliteiten. Maar ook hij mag al een jaartje of 25 achter de microfoon staan. Wederom niemand die klaagt. Ook niet over de compositorische kwaliteiten van Barrett (en consorten) overigens. Voor Believe, hun laatste werkje, heeft Barrett zich laten beïnvloeden door de soundtracks van motorcrossvideo’s van zijn zoon. Dat numetal/grunge geluid dat hij daar hoorde, dat wilde hij ook voor Pendragon! En in het eerste nummer lijkt het er ook daadwerkelijk op dat Pendragon zijn koers aan het verleggen is. Echter, op dat moment kwam Clive Nolan de studio binnenwandelen, was het speelkwartier voorbij en bleef alles gewoon bij het oude. De rest van het album had van ieder willekeurig album in de Pendragon discografie kunnen komen en is dientengevolge voor de zoveelste keer schatplichtig aan Pink Floyd. Vooral Barrett laat wederom horen dat Dave Gilmour een betere gitarist is. Die ook nog eens beter kan zingen. En dat is bepaald geen compliment…
mij=Toff Records
Fish een enigmatische frontman? Van wie of wat?
Marillion vroeger, maar tegenwoordig? Kun je jezelf een frontman noemen van een bijelkaargeraapt zooitje muzikanten?
Verder heb ik ook al een Pendragon plaat. “Window of Nogwat” heet ie. Had net zo goed “a Momentary Lapse of Reason” kunnen heten 🙂
De spijker op zijn kop in de tweede zin van dit artikel: “In het genre waar muzikale virtuositeit de boventoon voert, wordt soms hemeltergend beroerd gezongen.”
Hierop is Porcupine Tree geen uitzondering. Hij is technisch gezien een beroerde zanger. Maar beroerd zingen, dát dan weer niet in mijn ogen. En daar begin het interessant te worden. Wat is hier aan de hand?
Wie het weet mag het zeggen…
Gemakkelijker te analyseren is Peppers-gitarist John Frusciante. Als hij zingt geeft zich volledig bloot. Uit z’n tenen. Echte emotie. Dat dwingt respect af
Kom op zeg. Ik heb nog nooit zo’n emotieloze zang als die van meneer Wilson gehoord. Da’s trouwens niet eens zingen, da’s geluid maken.
Affijn. Smaken, twisten etc…
ben al jaren fan van pendragon en ben na het luisteren van de nieuwe cd believe naar het concert in de boerderij,zoetermeer geweest (13-05-06)
het was FANTASTICH het publiek ging helemaal uit zijn dak dit tot zichtbare verbazing van alle bandleden! maar er werd echt goed gespeeld en gezongen.
de andere recencies met kritiek kan ik mij voorstellen , ik heb ook een live dvd van hun waar het zingen niet helemaal goed gaat , maar deze 13e mei 2006 klonk het allemaal goed, reden waarom iedereen enorm stond te genieten die avond!
wacht de live dvd maar af ,er zijn opnames gemaakt die avond!
Ach… Muziek is als het goed is emotie. Deze emotie verklaart waarom bands als IQ, Pendragon, Fish, Marillion etc, al jaren!!! aan de weg timmeren. Je mag aannemen dat ze muziek maken omdat er iets is wat hun drijft. Die ‘drive’ bestaat niet uit een gelikte producer die wat leuke mannen of vrouwen optrommelt, om zo een geweldig vocale hitknaller op de markt te zetten… Nee, deze drive bestaat gewoon uit het maken van muziek,… emotie…
Dit geldt overigens niet alleen voor vocalisten in dit genre… Maar voor alle muziek of uitingen van (vocale) emotie…
Verder reageer ik graag op het citaat: van wie of wat nu een goede gitarist is.
Ik citeer “Vooral Barrett laat wederom horen dat David Gilmour een betere gitarist is.”
Ehm,… Is dit een mening of een feit? En wat zijn de criteria? Het is leuk als je recencies schrijft, of in iedergeval een poging daartoe doet, maar doe dat dan zonder, in dit geval, vergelijkingen naar andere gitaristen toe te maken. Het is als het vergelijken van appels met peren… Het is jouw woord tegen het mijne, mijn voorkeur tegen jouw voorkeur…
Ik denk namelijk dat een goede gitarist zich openbaart door diversiteit, orginaliteit, en last but not least improvisatie in zijn spel durft te leggen…
luister nu nog eens naar Nick Barett…
N.B. Vergat nog iets…
Luister een naar iets verfrissends… uit Polen! Polen? Ja, Polen!!!
RIVERSIDE, Goede zanger ook nog :))
Als je een beetje rond gekeken had, dan wist je dat wij Riverside hier zeer waarderen….
http://www.fileunder.nl/archives/2005/11/riverside_secon.php
Gelukkig maar…
Dit weekend naar Pendragon in Zoetermeer geweest, en ook ik was heel benieuwd naar de vocale prestaties van Nick maar het was verbazend goed. Vaak nog wat sterker dan op de CD en dat kunnen niet veel zangers zeggen en als iemand wat te klagen heeft over het gitaarspel moet die dan maar eens gauw naar een concert van hun gaan om dat zelf te aanschouwen, wat een klasbak. Geweldig optreden (en waar voor je geld, 3,5 uur met een kwartiertje pauze!)