Raar is dat. Pete Townshend is toch een grote naam. En als ik zo uit mijn blote hoofd songtitels van zijn bandje The Who zou moeten oplepelen, dan zal ik niet na drie met mijn mond vol tanden staan. Toen ik de mooie digipack van Townshend’s Anthology erbij pakte en de tracklisting bestudeerde kwam ik tot een bizarre conclusie. Van de 34 nummers die deze twee cd’s tellende compilatie van het solowerk van de gitarist van The Who telt, kende ik maar één nummer. Ook niet nog twee of drie waarbij ik een beetje een vermoeden bij had hoe ze zouden klinken, niets van dit al: één en niet meer. En dat nummer kent denk ik iedereen, want het is “Face To Face”, Townshend’s grootste hit. Volgens mij is dit ook zijn enige hit geweest in de tijd dat ik de Top 40 volgde en misschien zelfs überhaupt. Bij beluistering van Anthology bleek overigens dat mijn geheugen me niet in de steken gelaten had; ik kende er, toch wel een beetje tot mijn eigen verbazing, echt niet meer. Nu beslaat de carrière van Townshend voor een deel ook wel een periode dat ik de muziek nog niet volgde. Dat vind ik echter een slechte smoes om vrijwel niets van hem te kennen, want ik heb zat andere oude artiesten en bands in de kast staan. Al luisterend naar Anthology kwam ik erachter dat Townshend daar eigenlijk gewoon – misschien zelfs wel veelvuldig – tussen had moeten staan. Zijn solowerk blijkt namelijk veel beter en meer divers (van wavy tot progrock, van poppy tot art-rock) tot dan ik voor mogelijk gehouden had. En ik denk dat voor veel mijn ‘generatiegenoten’, zo ze niet beter weten, dezelfde verbazing zal gelden. Anthology is daarom een mooi aanzetje om eens meer van Townshend te beluisteren. Handig om te weten dat vanaf begin volgend jaar Revisited Records alle albums van Townshend opnieuw en geremastered zal uitbrengen.
mij=Revisited / Suburban