Somewhere Into Nowhere heten ze, en het is vast hééél toevallig dat de afkorting SIN is. Meestal beloven dat soort lolligheden weinig goeds, maar dat valt hier best mee. Zeker als je bedenkt dat dit een Duitse band is, want Duitse bands slagen er zelden in echt volwassen hardrock neer te zetten. S.I.N. slaagt daar op het tweede album Equilibrium gelukkig wel aardig in. Drie Duitse heren, een Duitse dame op bas en een Engelse zanger zetten hier een lekker potje pretrock neer. In het eerste nummer, “Nail it to the wall”, klinkt S.I.N. een beetje als het dropoutbroertje van Queensrÿche en Headrush, maar dat is wat misleidend. De rest van dit plaatje is namelijk een stuk luchtiger en pretentielozer. Gitarist Deddy Andler toont zich een groot bewonderaar van John Sykes (WhiteSnake, Thin Lizzy) en laat dat horen met gierende tremolo-uithalen en breed uitwaaierende riffs. Daarmee bepaalt hij voor een groot deel het geluid van SIN. De songs zijn niet wat je noemt wereldschokkend, maar voor het grootste deel zeer acceptabel. Een enkel deuntje neigt te veel naar foute Eurometal, compleet met onbenullig refreintje en een te ver opengedraaide echoknop. De valkuil van een overmaat aan ballads heeft SIN echter weten te vermijden. Vooral door de prima uitvoering en de lekker stevige productie resteert er uiteindelijk een prettig te beluisteren plaatje, vooropgesteld dat je ingesteld bent op wat je krijgt: pure, pretentieloze pretrock.
mij=AOR Heaven / Bertus