Ik zag de foto van George en dacht ‘verrek, bestaan ze nog?’ En inderdaad: Starsailor heeft net een derde album uit. Goh. Eigenlijk heb ik Love Is Here al tijden niet meer gedraaid. Breekbare, mooie winterplaat was dat. Alleen die zanger he. James Walsh. Typisch de getergde frontman. Hij zingt als een nijlpaard met liefdesverdriet, maar god, bloedmooi vond ik het wel. Dat concert op Werchter 2002! Al die epische klaagnummers in de tent. Walsh vloekte ook nog op Faithless, dat op datzelfde moment de grote festivalwei stond plat te beuken. Mooie herinneringen. Maar goed. Een jaar later had Starsailor een tweede album. Met veel strijkers, en zowaar een discohit. Dat deed me niet zoveel, eerlijk gezegd. Maar nu? Hoe bevalt die derde plaat? Nou, hij is wel okee. Eigenlijk gewoon wat ik verwacht had. Het aanstellerige is er nog, alle violen zijn dit keer ingeruild voor het orgeltje van The Charlatans en Starsailor doet zijn Ding. De plaat draait met name om een paar catchy radioliedjes (de stevige single “In the Crossfire”, “Counterfeit Life”, “This Time”) en de redelijk mooie ballad heet “Jeremiah”. Nieuw voor Starsailor, maar toch een beetje jammer, is het simpele meeschreeuwnummer “Faith! Hope! Love!”. Of het U2-moment in “Keep Us Together”. Ik vraag me af hoe lang ik deze plaat blijf draaien. Slecht is het niet, maar ik heb het gevoel dat ik dit al jaren terug gehoord heb. Neem nou dat intro van “This Time”. Begint fantastisch. Maar zo gauw James zijn strot opentrekt voor een langzaam zeikcouplet, is het verder stil en is alle spanning weg. Dat deed Phil Collins al man! Zulke conventie is toch doodzonde? Denk dan wat langer na over je melodie. Of ben ik nou zo’n verwende muziekjunk?
mij=EMI