Status Quo – The party ain't over yet…

Ik heb twee favoriete bandjes: Deep Purple en Status Quo. Status Quo, ja, die twaalfmatenblues. Op mijn twaalfde kocht ik Status Quo Live – nog steeds mijn favoriete live-album – en was ik verkocht. Dik 50 cd’s (officieel en reuze onofficieel) later is daar nog niets aan veranderd. Dat wil niet zeggen dat ik alles kritiekloos tot mij neem. Integendeel, het absolute dieptepunt in hun carrière, de cover-cd Don’t Stop, heb ik gekocht maar volgens mij nog geen vijf keer gedraaid. Vanaf halverwege de jaren tachtig werden hun albums steeds vlakker en ongeïnspireerder door enthousiaste consumptie van stimulantia die hen zelfs verhinderde een regel te zingen op “Do they know it’s Christmas”. Ze waren dermate beneveld dat ze die ene regel niet rechtuit konden zingen…
Het keerpunt kwam in 1999 met het album Under the influence. Producer Mike Paxman zette de gitaren weer voorop in de mix en solo’s werden niet na zes maten al beëindigd. Ook de navolgende albums Heavy Traffic en Riffs waren weer de moeite van het aanhoren waard. Bij het vierde album met Paxman aan de knoppen, The party ain’t over yet…, is de magie blijkbaar uitgewerkt. Solo’s zijn er nog wel, maar de dynamiek is alweer stukken minder dan de afgelopen jaren gebruikelijk was. De gitaarsound is ontdaan van alle rauwe randjes en is te iel en drummer Matt Letley – live al bepaald niet foutloos – manifesteert zich als een zeldzame tsjakke-boem-drummer, waardoor elke dynamiek ver te zoeken is. Maar het grootste euvel: ook de songs barsten niet van energie, terwijl dat nou juist is waar Status Quo het van moet hebben. Er zijn maar een paar songs te vinden die echt de moeite waard zijn. Het zal duidelijk zijn: meer dan een magere voldoende haalt dit niet. Ook bij mij niet.

mij=Sanctuary