Super Furry Animals

Als we Guto en Gruff van de Super Furry Animals aantreffen, zien we nog net hoe Gruff, de zanger van de band, een oranje slangvormig muziekinstrument in zijn tas opbergt. Nadat we hebben vastgesteld dat men in het hotel waar het interview plaatsvindt erg dol is op Robbie Williams, steken we van wal.

Jullie zitten sinds jullie eerste album Fuzzy Logic met dezelfde vijf mensen in de band. Wat is jullie geheim?
Guto: Daf (Dafydd Ieuan, drummer) en Cian (Ciarán, toetsenist) zijn broers en zij zijn close, dus dat helpt. Verder zijn we de band begonnen omdat we vrienden waren en veel gemeen hadden. We kunnen goed met elkaar opschieten zonder geïrriteerd te raken. Iedereen is ook heel relaxed.
Kunnen jullie ons iets vertellen over het opnemen van het nieuwe album Love Kraft?
Guto: We hebben het opgenomen over de hele wereld, bijvoorbeeld in Catalonië, Cardiff en Londen. De plaat hebben we gemixt in Rio de Janeiro.

mij=Door Leonie en Lisette
Gruff is er inmiddels bijgekomen: De fluit in het liedje “Ohio Heat” is opgenomen in Los Angeles. Daar woont de beste fluitspeler ter wereld. We stuurden hem onze cd en hij speelde daar vervolgens zijn partijen overheen, waarna hij de cd aan ons terugstuurde. We hebben elkaar nooit gezien.
Net Postal Service dus.
Guto: We zijn naar Brazilië en Spanje gegaan vanwege onze producer, Mario Caldato jr. Hij is Braziliaan, woont in Los Angeles en heeft ook ons vorige album geproduceerd. Dat album hebben we opgenomen in Londen en hij zei toen: ik doe het volgende album alleen op een zonnige plek.
Tot op heden zong Gruff vrijwel alle liedjes, maar op het nieuwe album zingen jullie bijna allemaal…
Guto: Op de vorige plaat zong alleen Bunf (Huw Bunford, gitarist) naast Gruff een nummer, maar op dit nieuwe album zingt hij er al drie en ook Cian en Daf hebben liedjes bijgedragen. De anderen kregen in de loop der tijd meer zelfvertrouwen bij het schrijven van nummers en het zingen. Toen we bezig waren met het album kwam het gewoon zo uit dat ieder zijn eigen nummer zong, het was geen bewuste beslissing. Het is wel spannend, want we hebben het nog nooit zo gedaan. We wisten niet zeker of het zou werken op het album. We hielden echter al wel van platen met meerdere zangers, zoals The Beach Boys en Teenage Fanclub.

Op “Walk You Home” horen we ook nog een damesstem. Wie is dat?
Guto: Dat is Rachel, een vriendin uit Cardiff. Ze zit samen met onze tourpercussionist Kris Jenkins in de band Bench. We hebben een kleine ruimte in een gebouw in Cardiff waar een computer staat waarmee we muziek maken. In het gebouw zitten vele andere muzikanten en creatieve mensen. Erg handig: je loopt er gewoon even heen als je een bepaalde muzikant nodig hebt of, zoals in dit geval, iemand om een stukje te zingen.
Kunnen we nog een tour verwachten?
Gruff: In januari komen we weer optreden.
We hebben inmiddels John Lennon, yeti's, robotmaskers en bananen op het podium gezien. Gaat er ditmaal nog iets bijzonders gebeuren?
Guto: We zijn aan het experimenteren met nieuwe lichttechnieken voor onze outfits. Die pakken zijn gemaakt van fibre optics en geven licht in het donker. Het zijn een soort science fiction trainingspakken.
Gruff: Ken je het einde van E.T. waar ze met stralingsbestendige kleren aankomen? Zoiets is het. We glow in the dark. Ze werken op batterijen, zodat je er gewoon de straat mee op kunt. We hebben ze zelf ontworpen en een naaister in Cardiff heeft ze gemaakt.
Guto: We zijn naar Italië gevlogen om het materiaal te kopen.
Gruff: Er zit ook een koelsysteem in dat water rondpompt zodat we het niet te warm krijgen. Heel high tech allemaal.
Okee, nu geloven we het niet meer, volgende vraag dan maar? Zouden jullie ooit een nummer 1 hit willen scoren?
Gruff: Dat zou fantastisch zijn. Heel grappig en ook wel heel freaky. Ik denk dat we er blij van zouden worden en het als een goed excuus voor een feest zouden beschouwen. Het maakt ons overigens niet uit als dat niet lukt. We zijn ook gelukkig met nummer 27…
Hebben jullie overigens nog tips voor ons wat betreft andere bands? Hebben jullie bijvoorbeeld onlangs nog een concert bezocht?
Guto: Ik zag de Welshe band El Goodo vorige week in Cardiff. Ze maken jaren zestig-muziek die sterk lijkt op wat er toen gemaakt werd, maar ze doen dat erg goed en hebben hun eigen liedjes. Ze jatten geen liedjes, het is meer een soort hommage.
Gruff: Het lijkt wel wat op Olivia Tremor Control. Ze wilden een orkestraal album maken maar konden geen orkest betalen, dus hebben ze tienjarigen uit de buurt viool en trompet laten spelen in ruil voor snoep. Dat was heus geen kinderarbeid, de kinderen hoorden de muziek en vonden die zo geweldig dat ze wel mee móesten doen.
Guto: Juist, die kinderen spelen dus op een hitalbum, een win-winsituatie!
Gruff: Zabrinski uit Cardiff is ook een briljante band. Hun album Ill Gotten Game is heel goed.
Maken jullie spannende dingen mee op tour?
Gruff: Meestal reizen en slapen we in de bus. We worden rond het middaguur wakker in de stad waar we optreden.
Guto: We reizen vooral 's nachts. De bus is net een onderzeeër, we hebben twaalf stapelbedden erg dicht op elkaar.
Gruff: In de stad gaan we tweedehands platenzaken af, gaan dan terug naar de plek waar we optreden, installeren de pick-ups en draaien onze nieuwste aanwinsten. Dan bouwen we een feestje.
Het klinkt een beetje als een schoolreisje.
Gruff: Het is ook net als school! Bij het touren zijn er ook een soort trimesters. We beginnen in september, we hebben vakantie met Kerst en Pasen. Rond mei brengen we dan een album uit, dat wordt door de pers besproken – dat voelt een beetje als een examen. Daarna komen de festivals, dat is een soort grote vakantie.
Guto: We weten eigenlijk volgend jaar zomer pas of we dit keer de examens halen, maar tot nu toe zijn de recensies erg goed.

Ons oog valt op een accessoire op Gruffs vest.
Interessante button. Wie is het?
Dat is Idris Muhammed, een Amerikaanse jazzpercussionist/-drummer. In de jaren zestig heeft hij veel goede muziek uitgebracht. Ik ben een groot fan van een man die Gabor Szabo heet, een Hongaarse jazzgitarist. Hij was de eerste die een akoestische gitaar speelde door een versterker. Een rare sound met veel feedback, heel rauw. Hij deed verschillende versies van nummers van Lee Hazlewood, dus hij had wel een goede smaak. Hij speelde mee op albums van Idris Muhammed.
Inmiddels is zelfs Lisa Stansfield langsgekomen in de hotellobby (niet in persoon, maar wel via de radio, wat minstens zo effectief is) dus pakken we maar gauw onze biezen. Wij weten immers genoeg. Voor je het weet hou je van Keane.