Verliefdheid, ik wil het daar vandaag eens over hebben. Het is namelijk het fijnste gevoel dat ik me zo kan bedenken. En jawel, ik ben nu dus smoorverliefd. Ik zing, ik spring, ik ben blij. Dit is overigens niet voor het eerst, maar eerdere verliefdheden liepen altijd minder goed af. Het moest kennelijk zo zijn. Nu heb ik echter al maanden het gevoel dat het helemaal goed zit. Muzikaal gebeurt me dat ook heel soms. Een bandje waar ik nu alweer een klein jaar verliefd op ben is: The Heights. Toevallig had ik het geluk vier nummers op een demo te mogen horen. Al zeker een jaar draai ik deze nummers geregeld, maar nu is er dan eindelijk een volledig album: Beachyhead. De vier uit Noordwijk afkomstige leden brengen frisse gitaarpop waaraan de jaren 60 met The Stooges en The Velvet Underground niet voorbij zijn gegaan. Het geheel is echter wat braver gemixt waarbij vergelijkingen met Bettie Serveert en Seedling snel gemaakt zijn. Toch doe ik ze hiermee tekort, want de tien nummers in een klein half uur zijn zeker geen kopie en vragen steeds weer om gedraaid te worden. Het verhaal over het leven van Sally en Johnny dat bezongen wordt is niet altijd vrolijk, maar de energieke nummers trekken zich hier muzikaal weinig van aan. De vier nummers die ik al kende gaan in de bak “houden van,” op de andere ben ik nu smoorverliefd. En wees maar niet bezorgd, mijn vriendin heeft niets te klagen. Ze krijgt een dikke zoen en dagenlang de muziek van The Heights om haar oren.
mij=Excelsior / V2