Van Zwolle onder weg naar het Westen. Onder me glijden kilometers asfalt voorbij. Langzamer dan ik wil. Wat ben ik blij dat ik dit niet al te vaak heb hoeven doen de afgelopen zeven jaar. Ik ben totaal ongeschikt om vlak na ontwaken een uur lang 100% alert te zijn op mijn voorliggers, dwarsliggers en passeerders. Laat mij maar boven die stalen balken hangend in een treinbank vertoeven. Toch is dit autoritje op een bepaalde manier ook wel fijn. De opkomende zon trekt een rode gloed vanaf de horizon omhoog en wordt daarbij begeleid door The Kingsbury Manx en hun nieuwe album The Rise And Fall Of The South. Precies zoals het hoesje van hun vierde album laat zien. Het is typisch zo’n album geworden met een geluidskleur die past bij de herfst. Mooi robijnrood klinkende toetsenpartijen (Rhodes, Wurlitzer) met een warm bandgeluid. Het smaakt dan ook naar het eerste glas bokbier, dat er sinds begin oktober gelukkig weer is. Ten opzichte van voorganger Aztec Discipline met haar wat zwaarder aangezette geluid heeft The Kingsbury Manx het roer omgezet in de richting van waar ze vandaan kwamen: prachtige ingetogen subtiele liedjes. Die vinden hun grondslag in de mooie Pink Floyd-platen uit de vroege jaren zeventig, maar doen ook aan XTC en The Byrds denken. Wilco‘s toetsenwonder Mikael Jorgensen draagt er zorg voor dat de liedjes, die deze keer alleen van de hand van gitarist Bill Taylor zijn, van een mooie mysterieuze sfeer worden voorzien. Die sfeer die erg goed past bij The Kingsbury Manx en bij een autoritje op een vroege herfstmorgen met de opkomende zon die je langzaam inhaalt.
mij=Yep Roc / Sonic