Als Michael Carpenter en Mark Moldre inderdaad, zoals in het begeleidende schrijven vermeld staat, in dertien dagen tijd verspreid over een periode van veertien maanden dertien leuke liedjes kunnen schrijven, repeteren en opnemen met zijn tweetjes, dan hebben ze met Seize The World een knappe prestatie afgeleverd. Het zou me niet verbazen als ze er een beetje over liegen, want ten eerste staan er maar twaalf liedjes op Seize The World en ten tweede is één van die liedjes ook nog eens een cover. Maar wel een leuke. Ze hebben Nik Kershaw‘s “Wouldn’t Be Good” een beetje opgeruwd voor dit debuut. Daar hadden ze wat mij betreft nog wel een beetje verder in mogen gaan. Wat grappig is aan Seize The World is dat het duo dat opereert onder de naam The Supahip als bonus tien van de liedjes van Seize The World in hele andere en bovendien mono-versies heeft toegevoegd. Nog grappiger is het liedje “The Radio” – overigens qua muziek niet het beste liedje van het album – waarin als luisteraar inzicht krijgt in de dagelijkse sleur van een radiotoestel. De liedjes zelf zijn een hommage aan de frisse jaren zestig pop van The Kinks en The Beatles, maar vertonen ook trekjes van The Posies en Beck. En ondanks dat ze allemaal in korte tijd geschreven zijn ruiken ze gelukkig nergens naar klef fabrieksbrood. Nee, deze twee heren maken liedjes waarvoor je elke keer weer met plezier naar je plaatselijke warme bakker gaat om een halfje vers brood te halen onder het motto: ‘Bakker verras me vandaag maar weer met een willekeurig halfje gesneden, die van gisteren is schoon op en was ook erg smakelijk.’
mij=Radio Records / Bertus