Gisteravond heb ik een grote pan pompoensoep gemaakt. Het verbaast me elke keer weer dat je van die gif-oranje keiharde bonken toch zo iets lekkers kunt maken. Na een krap half uurtje ruikt het heerlijk in de keuken en zijn de bonken bijna tot pulp zo zacht gekookt. Vandaag luister ik naar Uncut‘s Those who were hung hang here en verbaas ik me over het feit dat je van een bonkende baslijn, ronkende gitaren en een strak drumritme, zulke lekkere muziek kunt maken. Het zijn dezelfde ingrediënten als zo veel bands gebruiken, maar door de mix, de temperatuur en de kooktijd is er toch weer een uniek brouwsel ontstaan. Verbazingwekkend dat best stevige muziek – de apotheose van afsluiter “When for now” is ronduit overdonderend mooi – zo zacht als pompoenpulp naar binnen glijdt. Er is geen enkel ingrediënt waarvan de smaak overheerst en toch is de smaak niet vlak. Net als je denkt naar een stonerrock album te luisteren komt de geest van Ian Curtis om de hoek kijken. “Copilot” zou niet misstaan op een plaat van dEUS en meer dan eens denk ik basloopjes van Stefan Olsdal voorbij te horen komen. Met name het begin van “In this morning grey” heeft een zelfde drive als menig Placebo-nummer. Als ik een accent in deze soep zou moeten noemen dat minder bevalt, dan is dat voor mij de zang. Deze verzuipt jammer genoeg een beetje in de geluidsbrij, waar ik hem liever als een knapperige crouton bovenop zie drijven. Verder hebben deze Canadezen een wonderbaarlijk rijke en smaakvolle soep gebrouwen waar ik voorlopig geen genoeg van ga krijgen. Vieren ze in Canada ook Halloween?
mij=Paper Bag / Sonic