De muziek die het Spaanse Ya Te Digo maakt op hun derde album Kill Switch roept gemengde gevoelens bij me op. Die gemengde gevoelens worden gevoed door twijfels die ik heb. Vooral twijfels bij mezelf. Het ene moment vind ik een liedje van ze geweldig, een luisterbeurt later stuit het me tegen de borst en weet ik niet hoe snel ik het uit moet zetten. Ik vraag me af of dit misschien wel niet meer zegt over de stemming waarin ik me bevind op het moment van luisteren dan over de kwaliteit van de tracks van dit Baskische gezelschap. Ik vind het zelf wel raar in ieder geval, want volgens mij had ik bij de split die de band met 12Twelve uitbracht in 2003 weinig last van deze wispelturigheid. Misschien is het juist wel de kracht van deze Basken dat ze deze gevoelens op weten te roepen bij me. Alsof het verborgen zit in de ogenschijnlijk vriendelijke en simpele, maar ondertussen alles als een diamantzaag in stukken snijdende, gitaarriffs van Hono en J. Arias die me dit prettige onprettige gevoel geven. Na tien luisterbeurten geef ik het op. Het is gewoon een feit. De ene keer trek ik de noisy wave-rock waar Kill Switch mee volstaat gewoon beter dan de andere. Op het moment dat ik mezelf gewonnen geef, gaat er voor mij gevoel bijna een wereld voor me open. Ik hoor duidelijker dan bij vorige luisterbeurten de invloeden van U2, Sonic Youth, Trans Am en het Girls Against Boys van producer Eli Janney. Bovendien tovert de surfachtige knipoog naar Pink Floyd‘s “Shine On You Crazy Daimond” in “Blue Crash Collapso” wel degelijk een glimlach op mijn gezicht. Het brengt me wel een beetje in dubio wat ik moet denken van deze plaat. Is’ie nou overweldigend en pas bij meerdere draaibeurten te bevatten of went naar verloop van tijd alle muziek? Ik zet in op het eerste.
mij=Astro / Sonic