Vroeger keek ik nog wel eens uit naar een nieuwe release van mijn favoriete artiest. In afwachting van langverwachte platen werden radiostations gescand op gedraaide singletjes, platenzaken gestalkt en deed ik alles om de plaat maar zo snel mogelijk te hebben. Nog steeds kan ik zo af en toe verlangend uitzien naar een nieuwe plaat, waar blijft de nieuwe The Cooper Temple Clause bijvoorbeeld, maar toen Storm mij meedeelde dat hij mij de nieuwe Stolt zou toesturen, kon ik slechts zuchten: “Niet alweer”. De man heeft of geen huwelijksleven of is een ADHD-er zonder ritalin, maar hij blijft, in verschillende gedaanten (solo, met The Flower Kings of met diverse supergroepen) platen afscheiden alsof het niets is. Allemaal verschillende vormen van sympho, met een grote gemene deler: ze hebben allemaal een onmiskenbare Stolt-signatuur. Maar na 16 platen in 5 jaar heb ik het wel een beetje gehad eigenlijk met dat Stolt-signatuur. Alles gaat op elkaar lijken en dat is het grootste makke aan Stolts laatste werkje: Wallstreet Voodoo. Nouja werkje, het is weer een dubbel-cd en dit keer is Stolt in de bluesrock gedoken. Stolt wilde een bluesplaat maken, maar via jaren zeventig-bluesrockinvloeden werd het een psychedelisch bluesalbum. Wat een eufemisme is voor weer een Stolt symphoplaat, zij het dat Wallstreet Voodoo ietwat meer gitaargeoriënteerd is dan anders. En zoals bij menig Stolt dubbelalbum (solo of met The Flower Kings) had er wel een goede producer over de plaat mogen gaan. Niet om de geluidskwaliteit, die is al vanouds erg goed, maar om Stolt af te remmen en om de overbodige tierelantijnen van de de plaat te houden. Zodat het allemaal op één cd gepast had. En dan was Wallstreet Voodoo misschien wel een hele goede plaat geworden. Nu is het slechts een mediocere Stoltplaat. Puik gespeeld, nergens echt slecht, zo her en der zelfs een hoogtepuntje maar er had zoveel meer ingezeten…
mij=Inside Out / Suburban