Animal Collective

‘Hardcore fans stelen dingen. Onze podiumpalmboompjes bijvoorbeeld’
In een kleedkamer die zo klein is dat alle aanwezigen uitgebreid kunnen raden naar het merk tandpasta van de anderen spreek ik kort met twee leden van Animal Collective, luttele minuten voor hun optreden in de kleine zaal van Paradiso. Het gaat hier om Deaken (ook wel ‘Josh’) en Geologist (ook wel ‘die met dat baardje’). De sporadische uitspraken van de laatste verdrinken stuk voor stuk in de woordenzee van de eerste. Het is tijdens dit gesprek dus vooral Josh’ geur van Paradontax met natriumfluoride die door de kleedkamer woedt.

‘We zijn helemaal uitgeput. We houden heel veel van touren, maar het is erg hectisch. En in Europa is het nog extra hectisch omdat we hier bijvoorbeeld onze instrumenten moeten huren’, begint Josh. ‘En de stekkers zijn hier anders’, voegt Geologist toe, waarna hij het woord in een knap staaltje gebrek aan assertiviteit weer afstaat aan Josh.

mij=Interview: Marten. Foto's: George
'Het publiek van onze shows bestaat opvallend genoeg in toenemende mate uit nieuwsgierige mensen die ons niet kennen, en dan na afloop naar ons toekomen om te zeggen hoe goed ze het vonden. We touren al sinds 2000, zij het niet altijd in dezelfde bezetting, en vooral tijdens onze eerste tour met Black Dice kregen we vaak negatieve reacties. We hebben regelmatig meegemaakt dat mensen in de zaal hun middelvingers naar ons opstaken. Maar we krijgen nu veel vaker een goede respons van het publiek. We hebben ook vaak een crowd vol hardcore fans. Mensen die de liedjes meezingen of zelfs uitgebreid gaan dansen.' Dat geldt ook voor het Paradisopubliek later die avond: vooral bij wakkere nummers als “The Purple Bottle” worden de heupen uit de kom gedanst, en aan het einde van het optreden worden er door het publiek suggesties voor een toegift gedaan die duiden op mensen met een grondige kennis van het oeuvre van de band. 'Maar hardcore fans stelen dingen', zegt Geologist sombertjes. 'Bij een optreden in New York heeft iemand de palmboompjes die hij op het podium had staan gestolen', legt Josh uit. 'Daar was hij niet zo blij mee.'
In de tussentijd schalt de muziek behorende bij de naar verluidt sprankelende cheerleaderact van Sufjan Stevens en consorten door het gebouw. Ik vertel dat ik vlak voor het interview langs de zaal liep waar Animal Collective met de soundcheck bezig was, waar een meisje dat voor Sufjan gekomen was net naar binnen wilde gaan. Ze trok een heel raar gezicht toen ze opeens één van de gepatenteerde hysterische kreten van Animal Collective hoorde. Josh: 'Ha, ja ik kan me voorstellen dat Sufjan Stevens-fans daarvan opkijken. Ik wist trouwens niet dat hij zulke orkestrale muziek maakte. Niet dat ik er door verrast ben. Ik ken hem helemaal niet.'
Ik vraag of ze het eens zijn met het ongeveer unanieme oordeel van de pers en fans dat hun onlangs verschenen album Feels hun meest poppige tot nu toe is. Josh: 'Ja, ik begrijp wel dat mensen dat vinden. En ik ben het er ook wel mee eens. Maar het is geen beslissing van onze kant geweest om poppiger te gaan klinken. Ik zie wel in dat het zo is, maar het is niet dat we dat per se als doel hadden. We maken de muziek naar aanleiding van wat voor muziek we op dat moment willen maken. Onze grootste inspiratie zijn wij zelf, elkaar. Tijd met elkaar doorbrengen. Hoe we ons voelen met elkaar, daar komt de muziek vandaan. Maar dat betekent niet dat we elke keer als we tijd met elkaar doorbrengen bezig zijn met muziek maken of steeds met ideeën komen. We besteden ook gewoon tijd met elkaar. We kijken vaak samen naar Amerikaanse comedys: vandaag hebben we bijvoorbeeld Dodgeball gekeken. We kijken alles met Ben Stiller en Will Ferrell. Films als Anchorman. En we houden van The Office, de Engelse.' Ik vraag of ze de Amerikaanse versie van The Office al kennen, omdat ik die nog veel leuker vind dan de Engelse. Geologist: 'Die hebben we nog niet gezien. Mijn vriendin wel'. Josh, territoriaal: 'Maar we zijn wel fan van Steve Carell. We hebben een paar weken geleden The 40 Year Old Virgin gezien, en die was geweldig.'

Zijn ze verrast door de redelijk onverklaarbaar grote aanhang die ze over de jaren aan zich gebonden hebben? 'Ja, eigenlijk wel. Het is nooit ons doel geweest om zo bekend mogelijk te raken. Het is dan extra vreemd als je plots zo'n grote aanhang hebt. Dat is dus wel anders geweest. De pers is nu over het algemeen wel enthousiast, al weten die vaak weinig van ons af. Sommigen noemen Sung Tongs ons eerste album. Bij fans is dat gelukkig anders: als die ons e-mailen of na een optreden met ons komen praten dan merk je dat zij juist heel goed weten waar ze het over hebben.'
Hebben ze eigenlijk ooit wel eens een negatieve recensie gekregen? Geologist: 'Plenty'. Josh: 'Ook voor Feels hoor. Dat zijn dan mensen die vinden dat we ons geluid verloren zijn sinds Danse Manatee. En er zijn altijd mensen die ons sowieso crap vinden. We zijn niet zo bewust bezig met zoeken naar recensies, maar soms kom je wat tegen, en als het negatief is dan steekt dat. Maar als het positief is dan voelt het ook meteen heel goed.'
Hoewel dit niet bepaald een bekentenis was om het interview spetterend mee af te sluiten was het tijd voor Deaken en Geologist om met hun collegae Avey Tare en Panda Bear het podium te betreden. Vragen naar hun favoriete soort fruit schoot er daarom bij in. Animal Collective is 12 november terug in Nederland en treedt dan op in Utrecht ergens.