Blondie – Live by request

Zo op z’n tijd even lekker jeugdsentimenten, daar geef ik mij graag aan over. Live by request , een in 2004 opgenomen concertregistratie van Blondie is er zelfs uitermate geschikt voor. In een klein uurtje komen grote hits en minder bekende nummers voorbij. Je kunt wel horen dat met name Debbie een dagje ouder is. Ze had natuurlijk altijd al iets hijgerigs, maar nu klinkt het toch meer alsof ze buiten adem is dan sensueel. Ik vraag me af of de jongens uit mijn klas die destijds een oogje hadden op de blonde godin het nu ook nog als sexy ervaren. De band daarentegen staat als een huis. De arrangementen klinken als een klok; eerder vol en poppy dan als kale jaren 80 wave. Met name “Call me” – ontdaan van de zwaar op de maag liggende Giorgio Moroder saus – is een stuk spannender en frisser dan we van de plaat kennen en “Rip her to shreds” is een opwindende Iggy Pop rip-off. Hoewel een Cd als deze natuurlijk niets toevoegt aan het oeuvre van Blondie of zelfs maar een comeback rechtvaardigt, maakt het wel duidelijk wat een impact deze band toch heeft gehad. Zou een band als No Doubt vandaag de dag hebben bestaan zonder het voorbeeld van Debbie Harry? Dat is natuurlijk slechts speculatie. In de punk/New wave-tijd stonden wel meer sterke, spannende vrouwen voor een band. Maar toch blijf ik zelf Blondie, die tegelijkertijd sexy, intelligent en grappig alles van punkpop tot quasi disco-rap en jazz kon vertolken bewonderen als een van de meest invloedrijke vrouwen in de pop uit die tijd. Alleen al daarom is deze CD het luisteren waard. Lekker jeugdsentimenten.

mij=Cooking Vinyl / Bertus