Vorig jaar rond deze tijd schreef ik over de eerste van Castanets. Het was mistig buiten en dat paste wonderwel bij de muziek vond ik. Nu is er First Light’s Freeze, de tweede, en verdikkie, op het moment dat ik er over wil schrijven is het weer mistig! Het moet er zeker bij horen als decor voor de muziek van Raymond Raposa. Zanger – en nucleus van de band – Raposa reisde een paar jaar geleden als broekie nog rond over het platteland van de VS, hier en daar ervaring opdoend voor zijn latere muzikale werk. Het is dan ook niet verbazend dat dat allerlei soorten americana bevat, soms tot vlakbij het genre country naderend. De banjo duikt vaak op als maatvoerend instrument op deze tweede van Castanets. Gedegen installaties van voorzichtig gespeelde ruis en spookachtige atmosferen worden afgewisseld met wat traditionelere songs die vaak met ingehouden passie lijken te worden gebracht. Waar Raposa nu precies over zingt blijft me onduidelijk; het is allemaal wat diepzinnig en ergens ook wel van een mysterieuze bijna religieuze kwaliteit. Maar wat maakt het uit zolang het blijft bekoren! Het meest gevulde nummer van de cd tenslotte, “No voice was raised” is zo verslavend mooi, die blijft voorlopig lekker op de repeat hangen.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent