Crossing Border – vrijdag

Vrijdagavond. Ongeveer half Nederland zit aan de buis gekluisterd. Ze wachten tot Anastacia met een vaste hand gracieus het eerste dominosteentje om zal duwen. Wij niet. Wij hebben wel wat beters te doen. Leuke dingen bekijken op Crossing Border bijvoorbeeld.

En was er geen Crossing Border geweest, dan hadden we alsnog niet gekeken naar die ruim vier miljoen steentjes die om moeten vallen. Een mus is dood en wij rouwen mee met de overgebleven mussen in Nederland. Er zijn er minder over dan het aantal steentjes dat zou moeten vallen vanavond. Ongeveer vijf steentjes per mus. Wij hopen natuurlijk dat die ratio lager wordt. 1-op-1 is meer dan genoeg. Dat zal die vlerken in Leeuwarden leren. Alhoewel, er is natuurlijk geen betere televisie dan janktelevisie, dus misschien moeten ze het wel halen.

mij=Gelul: Storm. Foto's: George
Een beetje zenuwachtig staan we in de rij voor het Theater aan het Spui. Zomaar naar het theater op een vrijdagavond. Dat is eigenlijk poepiesjiek. We zien ook veel jasjes binnen. Dasjes hebben de meesten achterwege gelaten. Wel bij de oudere mensen natuurlijk. Het volk van onze leeftijd ziet er uit zoals volk van onze leeftijd er uit ziet. Eenmaal binnen hebben we wel het gevoel dat we weer twaalf zijn. We zijn op de open dag van de school waar we na de grote vakantie in een keer de jongste zullen zijn. Nergens kunnen we de lokalen vinden waar de meesters proeflessen zullen geven. Gelukkig zijn deze nog niet begonnen en kunnen we ons eerst oriënteren in het Theater aan het Spui dat aardig wat wegheeft van een doolhof. Na een korte speurtocht blijkt dat je je hier ondanks dat het bordje 'uitverkocht ' op de deur prijkt met groot gemak van zaal naar zaal kunt komen. Het benauwt ons geen moment. De oriëntatieronde heeft wel tot gevolg dat we Charlie Dee nog net het slotakkoord van het laatste nummer horen aanslaan en 'Thank you' horen zeggen. Met dank ook aan de Zeloot in Stroom 4 waar we een paar minuten fronsend door de deur naar binnen staan te gapen. Het is vast leuk om noise over veertig geluidsdragers via tachtig speakers aan te sturen maar voor ons hoeft dat niet zo nodig.

Het schoolhoofd van Crossing Border is overigens wel een slimmerik. Hij weet dondersgoed hoe je de aspirant-leerlingen warm moet maken voor je school: Je begint gewoon gelijk met de leukste les voor iedereen en laat die plaatsvinden in de entreehal. Dan kan niemand er omheen. Daar staat Two Gallants. De twee heren zijn zelf nog het meest verbaasd dat ze op Crossing Border staan. Gitarist Adam Stephens stamelt dat'ie 'not sure is why we're here'. Nou, dat begrijpen wij wel, hoor. Damn, deze lui zijn goed. Niet raar ook. De gitarist heeft een kapsel waar Marten jaloers op kan zijn en de pornosnor van drummer Tyson Vogel zal Ron Jeremy doen watertanden. Een bij voorbaat gewonnen zaak. En dan de muziek van deze twee twintigers uit San Francisco. Na een Explosions in the Sky-achtig intro ontspant zich een samenspel tussen de beide heren dat ons er bijna voor doet pleiten om alle andere instrumenten de komende tijd maar te schrappen en alleen maar drums en gitaar toe staan. Het nare is dat het lastig te beschrijven is. In acht woorden: White Stripes meets Bright Eyes maar dan leuker. Two Gallants is ook het enige concert van de avond dat we helemaal uitzitten. De rest van de avond gaat een groot zapfeest worden, besluiten we tijdens ons tweede biertje.

We voegen gelijk de daad bij het woord en zetten de sokken erin naar de Griekse halfgod Vassilis Lekkas waar we nog drie nummers meepikken. Lekkas heeft als wij binnenkomen de zaal al helemaal in zijn zak. Wij komen te laat om ook nog in zijn zwarte broek te worden gestopt, maar dat we na drie nummers al zin hebben in tzatziki, souvlaki, ouzo, en andere Griekse lekkernijen geeft wel aan dat de broekzak van deze Griek niet voor niets goed gevuld is.
Hop, snel naar Chi Cheng, in het dagelijks leven bassist van de Deftones en dan een stuk levendiger dan de man die ons nu toefluistert dat hij honoured is dat hij hier mag voorlezen. Chi mag dan afgestudeerd zijn in de Engelse literatuur en de intellectueel van de Deftones zijn, ons boeit de man achter het tafeltje niet. Hop, laten we maar eens kijken hoe Laura Demelza Bosma, winnares van de Kunstbende categorie taal het er vanaf brengt. Aardig, maar is dat meisje echt pas negentien jaar? luidt het oordeel in wederom acht woorden. Ze doet zo veel ouder. Gelukkig duurt het niet zo lang dus blijven we zitten. Daarna hoeven we niet te hoppen, want bijna gelijk na Bosma begint Das Pop met hun hommage aan Daniel Johnston. Das Pop maakt overduidelijk dat Johnston een begiftigd songschrijver is, maar we kunnen het gevoel niet onderdrukken dat als Johnston zelf zijn liedjes zou vertolken het nog leuker is om ze te horen.

Hop, naar buiten, door de regen naar Stroom1, op naar Maria Taylor. Daar blijkt André helemaal gelijk gehad te hebben bij zijn oordeel over haar plaat. Live is helaas Taylor zo mogelijk nóg saaier. Waarom ze in hemelsnaam een hele band meegesleept heeft deze kant op is ons onduidelijk. De drummer zit erbij alsof hij constant denkt aan zijn vast bloedmooie vrouw thuis en of ze het wel alleen zal redden om boodschappen te halen voor hun vijf kinderen en de rest van de band leeft met hem mee. Hop, weg hier. Op naar Dez Mona. De kleine hype rond deze Belgische band blijkt terecht. Zita Swoon toen ze nog leuk waren in een nachtclubjasje. Daar moeten we aan denken. Bovendien heeft de band een contrabas in de gelederen en contrabassen zijn altijd koel. Dat zanger Gregory Frateur gezegend is met de maniertjes van Marc-Marie Huijbrechts vergeven we ze. Net als zijn uitspraak van de Engelse taal. Niet dat wij dat beter doen, maar wij staan dan ook niet op het podium, maar in de zaal.

Hop, nu maar eens kijken of we zoveel superlatieven nodig hebben voor de fado van Misiá dat heel Nederland Bor kan horen tandenknarsen bij het lezen van dit stukje omdat hij er niet bij kon zijn. Ehm… dat gaat niet lukken en dat is ook niet verstandig gezien de onduidelijkheden over het nieuwe zorgstelsel. Maar Misiá is wel erg goed. Ze doet niet alleen aan fado, maar ook liedjes uit Zuid-Amerika. Omdat de lichtman blijkbaar geen Portugees kent kapt ze halverwege een nummer en legt hem even uit dat ze over dood zingt hier en dat de flikkerlichtpartij waarvan hij haar muziek voorziet niet op zijn plaats is. Wij zijn verbaasd, d'r was weinig flikkerend aan, maar als zij dat vindt dan zal het wel zo zijn. Na de vermanende woorden gaat ze verder alsof er niets gebeurd is en als ze een broek aangehad had, dan was het publiek er vast en zeker in verdwenen. Jammer is het wel een beetje dat Stage 1 vol staat met stoeltjes. Hierdoor kan niet iedereen even gemakkelijk de zaal in en uit wandelen. We hebben dan ook het idee dat veel mensen nadat ze uit de zak van Lekkas teruggekropen zijn allemaal angstvallig weer op hun oude plaatsje zijn gaan zitten.En daar zijn ze niet meer vanaf gekomen omdat ze bang waren later op de avond Misiá te moeten missen. Shit! Wilfried de Jong is al lang begonnen. Die zou wat leuks doen.

Hop, daar gaan we weer naar de stromenzaal. Dat valt dus een beetje tegen. Natuurlijk is De Jong – kleiner dan we altijd dachten overigens – een fijne verteller, maar we hadden wel gehoopt dat hij ons meer zou doen dan het laten bij het voordragen van zijn eigen verhalen. Dat we naast zijn verhalen over Kluivert en Amsterdam, Ajax, Cruijff ook een verhaal vers van de printer krijgen over het leven van Bob die een orgasme bij een hoer gaat halen nadat hij zijn geslachtsdeel eraf gesneden heeft. Dat lukt en zelfs zij faket niet. Gelukkig schenken ze in de Stroom Grolsch uit vaasjes. Dat maakt het wachten op Michael Smith & Flora een stuk aangenamer. Deze twee tonen aan dat het combineren van muziek met praatjes wél leuk kan zijn. Hoe Jan van Mersbergen & The Rootsclub dat eerder op de avond ook probeerden, dat was het pijnlijk voorbeeld van hoe het niet moet. Én de muziek die Flora uit zijn laptop toverde én de vertelkunsten van Michael Smith zijn beter dan het eerstgenoemde duo. Het was zelfs zo leuk dat we vergaten dat I Am Kloot ondertussen begonnen was.

Hop, snel terug dus naar Stage 3. Tja… I Am Kloot. We kunnen er veel of weinig woorden aan vuil maken, het maakt niet veel uit. In acht woorden: I Am Kloot is altijd en overal geweldig. Of ze nu in het Patronaat in Haarlem staan, in een grote tent op Lowlands of op een knus arenavormig podium in een theater in Den Haag. Aangezien we dit dus ook al vaker gezien en geconcludeerd hebben besluiten we te hoppen naar stage 2 waar we uit willen vinden wat jnnk bedoelde met hermetiek toen ze over Akron/Family een stukje maakte. Waarschijnlijk dat ze aan iets doen dat lijkt op een hardcore Polyphonic Spree of zo. Deze vier mannen die ooit het platteland verruilden voor New York om hun geluk te beproeven, beproefden zo laat op de avond ons ook. Na een ogenschijnlijk lieflijk gespeeld liedje dat begint met fluwelen samenzang knallen de heren als een donderslag bij heldere hemel al hun instrumenten de kakofonie in. Vervolgens wordt er een hele stapel fluiten van stal gehaald en bespeeld. Hmm is dit dus hermetiek? We vinden het eigenlijk best grappig, maar na een avond met het zapgedrag van een tiener worden we er wel een beetje giechelig van. Hop naar Gitbox! Shit, dat is al afgelopen. Het enige moment dat goed getimed hoppen ons mislukt vandaag. Het wordt tijd voor een bed.
Wel weten we zeker dat we morgen ook naar de open dag van deze school terug komen.