Met Dogpound maakte ik voor het eerst kennis op de tributeplaat Blackmore’s Castle. Niet echt met veel plezier, want ze leverden een van de minste covers op die plaat af. Hun nieuwe – tweede – cd gaat verder waar debuutplaat Hellbum eindigde: met klassieke hardrock, netjes binnen de lijntjes. Dat had van mij wat minder netjes gemogen, want zodra ze heel eventjes een teentje over het lijntje zetten wordt het gelijk een stuk leuker, zoals in de King’s X-achtige opener “Captain Hook & Jesus”. De overeenkomsten met King’s X zijn nog wel wat vaker te horen, maar invloeden gaan ook wel eens een andere kant op, zoals die van Mr. Big of zelfs Bon Jovi. Wat duidelijk mag zijn met deze namen is dat Dogpound wel commerciële deuntjes kan schrijven. Vooral de refreintjes blijven direct hangen en dat is beslist een kwaliteit. Maar de vergelijking met Bon Jovi geeft ook aan waar het aan schort: het wordt wel eens té happy-go-lucky, met songs die goed klinken maar je het idee geven dat je het al twintig keer eerder hebt gehoord. Dat is jammer, want de uitvoeringen én de productie zijn om door een ringetje te halen en ze kúnnen dus wel hele sterke songs schrijven. Volgende keer iets minder snel tevreden zijn en Dogpound moet verder kunnen komen dan een plaat die, zoals dit A Night In The Gutter, bij heel aardig blijft hangen.
mij=Lion Music / Bertus