Piepklein en rokerig. Je verwacht ze er al lang niet meer, maar natuurlijk waren ook zij daar eens. Misschien niet per se daar, maar toch wel in kleine zaaltjes, met een klein publiek en maar een paar mensen die alle teksten meezingen. “Tell her tonight” in Pianos in New York. Ook daar speelde Franz Ferdinand ooit, het is jammer dat de data van de optredens waar de opnames zijn gemaakt er niet bij staan. Elk liedje dat je inmiddels zonder erbij na te denken meezingt komt voorbij. Op verschillende podia, inclusief foutjes, kleine instabiliteitjes en oneffenheden. Ik zou er geen probleem van maken: mocht de dvd net zo klinken als de cd, dan is het beeldmateriaal totaal overbodig. Daar waar de band geen band meer is, of het niet wil zijn, daar treft de dvd mij het meest. De art gig waar de liedjes eindelijk soms eens anders klinken dan anders. De tourdocumentaire, waarin de jongens verstommen als ze na een optreden met ontblote bovenlijven Jarvis Cocker binnenlaten, waarin ze (kinder)tekeningen bekijken die fans ergens op een podium gegooid hebben, waarin ze de vier jongens uit de band zijn. Het gaat me niet om de mens achter de band, het gaat mij erom dat het immense succes niet tot in de dvd gedrongen is. Natuurlijk zijn er volle zalen, maar er is ook relativering en humor. Hiep hoi. Er staat enorm veel materiaal op deze dubbeldvd. Van elk liedje van het debuutalbum (en nog een paar andere) een live opname. De genoemde art gig van een half uur. Twee karaokeversies (“Take me Out” en “The Dark of the Matinee”), genoemde geloofwaardige en boeiende tourdocumentaire, de volledig overbodige website van de band en twee volledige concerten op het tweede schijfje. (Als je alles na elkaar afspeelt, heb je “Take me Out” echt wel genoeg gehoord.) De jongens zijn groot geworden, maar ze kunnen nog klein zijn. Verbaasd en enthousiast. En dat is op deze dvd te zien.
mij=Domino / Munich