Mopperdemopper. Eigenlijk zat ik helemaal niet te wachten op een live-cd waarmee Killing Joke haar vijfentwintigste verjaardag viert. Ik wilde na ruim twee jaar eindelijk wel eens een opvolger voor de ijzersterke comeback-cd. Maar nee hoor, Killing Joke-opperhoofd Jazz Coleman ziet dat anders en probeert me zoet te houden met heruitgaven van het oude werk en een live-cd. Mopperdemopperdemopper. Dat was voordat ik die live-cd beluisterd had. Die blijkt namelijk best geschikt als zoethoudertje. Killing Joke klinkt live zoals je verwacht dat Killing Joke live klinkt: hard en rauw. Coleman brult zoals altijd als een hese brandweersirene de vijftien tracks van XXV Gathering Let Us Prey de hal van Shepherds Bush Empire in. Hierbij wordt hij als vanouds ondersteund door het ietwat monotone, maar wel rake gitaarwerk van Geordie Walker. In Londen werd band gecomplementeerd door de zompige bas van Paul Raven en het opzwepende drumwerk van Ben Calvert. Op het eerste gehoor lijkt het de geluidsvariant van (vieze) dikke koude Brinta die uit je speakers komt, maar dat is een kwestie van wennen. Killing Joke staat nou eenmaal niet voor een netjes uitgebalanceerd kristalhelder geluid. Killing Joke wil je overrompelen en er voor zorgen dat je bloed kookt en je oren verzuipen in een geluidsmoeras. Lukt dat, dan brul je waarschijnlijk net zo hard mee als het publiek dat aanwezig was op de twee dagen dat er opgenomen werd in Shepherds Bush Empire. Voor je het weet heb je aan het eind van XXV Gathering Let Us Prey net zo’n strot als Coleman. Goed, Ik zal verder niet meer mopperendemopperen en braaf wachten op de studio-cd die gepland staat voor 2006.
mij=Cooking Vinyl / Bertus