Op het hoesje van Candy Ass, het nieuwe album van Mark Eitzel, staat zo’n grijpding waarvan er altijd een hele zwik op de kermis staat. Hiermee werpt de American Music Club-frontman meteen een hele fijne metafoor zo in mijn schoot. Het probleem van zo’n apparaat geeft namelijk precies aan wat er mis met dit album. Ik zal vast niet de enige zijn die in z’n jeugdjaren enkele frustrerende, geldverslindende pogingen heeft gedaan om dat fake horloge of zo’n stoffig knuffelbeest met dat veel te slappe grijphandje te pakken zien te krijgen. Eitzel doet hier ook enkele pogingen. Hoewel hij voortvarend van start gaat en meteen prijs grijpt met het geinige, akoestische “My Pet Rat is St.Michael” – ik zeg dat het waarschijnlijk beginner’s luck is – gaat het daarna helaas meteen mis. Hier en daar mikt hij wel goed maar pakt het liedje gewoon niet. Soms zit hij er zelfs helemaal naast en maakt hij een soort ambient instrumentaaltjes die kant noch wal raken. Met name omdat hij het juist van zijn spitsvondige teksten en licht ironische zang moet hebben. Op Candy Ass lijkt Eitzel gewoon te veel in zijn uppie op een zolderkamertje met wat elektronica te hebben zitten rommelen. En hij zal er vast aardig wat lol aan hebben beleefd maar voor het vervolg raad ik hem aan toch maar weer een met z’n maatjes van de American Music Club in zee te gaan. En dan wil ik graag een grabbelton op het hoesje zien; altijd prijs!
mij=Cooking Vinyl / Bertus