New Order – A collection (DVD)

Om eerlijk te zijn heb ik het eigenlijk niet zo op clip-compilaties op DVD. Veel meer dan een veredeld greatest-hits album aangevuld met een live-extraatje is het meestal niet. Natuurlijk zijn dit soort DVD’s wel heel leuk voor de fan en de verzamelaar, zeker als het een compleet overzicht is. New Order is een band die alweer meer dan 20 jaar meegaat waardoor A collection niet alleen een overzicht is geworden van de ontwikkeling van een band, maar evenzogoed van de ontwikkeling van de videoclip van de jaren 80 tot nu. Wat deze DVD ondanks mijn twijfels toch weer interessant maakt.
In de jaren 80 werden meest ´performance videos’ gemaakt, versneden met grotestadsbeelden (wat heeft New Order toch met New York?) Vaak aangevuld met nu enigszins primitief ogende (computer)animaties (“Blue Monday” en “Fine Time”). In de jaren 90 overheerste het mini-speelfilmpje. Hier kan de band zich bijvoorbeeld zichtbaar ongemakkelijk verstoppen achter boeddhistische monniken die ‘Hints’ spelen (“Ruined in a day”). In de naughties keert de band niet alleen muzikaal terug naar het begin. Voor het eerst draait een hele clip om een performance (“Jetstream”). Misschien moest wel getoond worden dat de band – ondanks het vertrek van Gilbert en Morris – nog volop bestaansrecht heeft.
Wat opvalt is dat New Order meestal bescheiden buiten beeld blijft in hun clips of alleen te zien is in hun natuurlijke omgeving: op het podium. Waar New Order altijd heel knap in is geweest, is om van hun clips een arty omgeving te maken die het imago van de band versterkte. Het maakt wel dat de clips altijd een soort afstandelijkheid in zich hebben. De band richt zich niet direct tot de kijker. Ze zijn in korrelig zwart wit te zien, versneden met krabbelige animaties of laten de performance over aan alter egos: (Bejaarde) Europe-lookalikes in “Touched by the hand of god”, frisse teenagers in “Crystal”, of acteur John Simms die Bernard vertolkt in de film ’24 hour party people’. Acteurs zijn ook een masker van coolness waarachter de band zich verschuilt. Of het nu Keith Allen is (bekend van Blur´s “Country House” en de film Shallow Grave) in de WK-voetbal kraker “World in motion” of Jane Horrocks (Bubbles uit AbFab) in “1963”. Toch is het waarschijnlijk de afstandelijkheid van de clips van New Order die ervoor zorgt dat een groot deel ervan – ouderwetse nikszeggende speelfimpjes als “60 miles an hour” daargelaten – ook vandaag de dag nog om aan te zien is. Waarbij voor mij persoonlijk “True Faith” nog steeds een van de meest bevreemdende en intrigerende beeldverhalen uit de geschiedenis van de clip is. En een lekker nummer. Ook zonder de plaatjes erbij.

mij=London / Warner