Queenadreena

‘I never add mystery to the mystery’
Een half uur na het optreden van Queenadreena op London Calling loop ik in het kelderdoolhof van Paradiso op zoek naar de kleedkamer van de band. Gitarist Crispin Grey opent de deur en vraagt of ik even wil wachten. Katie Jane Garside steekt haar hoofd om de deur en vraagt of ik haar misschien in het badkamertje wil interviewen, terwijl zij zich opmaakt. Dat kan best, vind ik. Katie staat met mascara in haar handen, roze lippenstift op en om haar mond. Om haar lijf een niemendalletje, dat jurk heet.

Ik leun tegen het muurtje dat de douche van de wastafel scheidt, Katie kijkt in de spiegel, maar na een tijdje voornamelijk naar mij. Het boekje waarin ik mijn vragen heb opgeschreven doe ik de komende drie kwartier niet open. Zangeres Katie van Queenadreena blijkt een intelligente vrouw met wie het op twee vierkante meter goed toeven is.

mij=Interview: Jnnk
Pretty like drugs
Katie heeft zich, als voorvrouw van een vette stonerrockband, tijdens het optreden als extraverte, sexy performer laten zien. Het optreden als tweede natuur. Hoewel ervaring natuurlijk telt: ze maakt al twintig jaar muziek. 'Ik heb de vraag wat ik zou doen als ik geen muziek zou maken altijd proberen te vermijden, vasthoudend aan mijn geloof in existentialisme, maar ik zou dolgraag een microbioloog zijn. Ik zou het werk ademen en het werk zou mij leven. Maar dat geldt ook voor de manier waarop ik muziek maak, en dus ook op het podium. En ja, dit is waar ik nu ben.' Er is weinig over van de rockbitch die zojuist nog op het podium stond. Hier geen valse lucht in de stem, maar een gekwelde ziel in een kapotte jurk, die door alcoholinname onvoorstelbaar eerlijk is. 'Ik heb wel wat boosheid in me die ik moet zien te verbergen. Ik heb in Engeland te veel gezegd, waardoor er in de pers vaak niet veel van me is heel gelaten. Ze lachen liever dan dat ze goed kijken.' Misschien dat een lied als “Pretty like drugs” daar vandaan komt: 'The world is watching, me watching tv, 'cause I'm pretty like drugs'. 'Ze houden in Engeland elke week van een nieuwe band, dus het is in elk geval een goede training voor een band die al twintig jaar muziek maakt.'
Camp versus intelligentie
Hoewel het in Engeland niet wil lukken om echt door te breken, is ze groot in Frankrijk. 'Ik geef mijn ego een enorme boost als ik dit zeg, maar ik denk dat het te maken heeft met onze muziek die iets raakt dat tussen camp en intelligentie zit. De manier waarop de muziek zichzelf belachelijk maakt, zonder alleen maar grappig te willen zijn. Ze houden in Frankrijk waarschijnlijk ook van een troubled woman on the microphone.' Maar, als je in Engeland niks bent, dan mag je ook niet in het Institute of Contemporary Arts spelen, zeg ik. 'Ik schaam me ervoor om het te zeggen, maar het was het slechtste optreden van mijn hele leven. Ik ben er echt niet blij mee.' Ja, maar wie besluit dan dat het toch op plaat uitgebracht moet worden? 'Ik schaam me weer, maar dat was uit financiële overwegingen. Wij verdienen niet veel, en dat breekt wel op na twintig jaar. Het is mooi om een gekwelde artiest te zijn, maar als je niet betaald wordt, dan speel je dus niet. Je kunt wel in je kamer blijven zitten en liedjes maken, maar dan pleeg je op een gegeven moment vanzelf zelfmoord.' Is het niet verwonderlijk dat je dan op een festival staat waar nieuw, aanstormend Brits talent wordt gepromoot? 'Uiteindelijk kun je niet meer alles uit idealisme doen – ik heb het geprobeerd, maar dat bracht me alleen maar in de problemen, de laatste tijd gaat het wel wat beter. Queenadreena vecht voor elke cent, en dan aarzel je niet om op elke mogelijke uitnodiging in te gaan. Onze hele UK-tour werd gesponsord door fucking Nokia.' En terwijl ze het zegt, lacht Katie haar pijn weg.
White noise
Naarmate het gesprek vordert, ontvouwt Katie zich als een warme, menselijke vrouw die goed luistert en wedervragen stelt. Het wordt inmiddels ook erg warm in de badkamer,waar iemand ook net gedoucht heeft. Katie pakt een achterflap van een boek, waarmee ze wappert en op die manier wat verkoeling geeft. Het blijkt de achterkant van een James Joycecollectie. 'Ik kan het niet helpen dat ik zo enorm zweet, er moet iets uit mij, zo lijkt het wel. Gisteren was ik overigens zo boos dat ik heb geprobeerd dat boek doormidden te scheuren, maar het lukte niet.' Was het Joyce die je daartoe zette? 'Ik ben bang dat het wat minder romantisch was…' Katie geeft toe graag een boek te pakken, maar dat het een enorme berg aan concentratie kost om een boek ook uit te lezen. Deze tour las ze in elk geval een Truman Capote.' Katie lijkt me ook meer een leesmeisje dan een muziekmeisje. 'Ik hou helemaal niet van muziek, ik hou van geluid – hoor je het geluid nu hier, in de douche? Prachtig! Er zit iets magisch in geluid dat ik probeer te benaderen, op zoek naar de ideale noot die ik altijd kan horen. Ik ben op zoek naar white noise, ik zing erover, maar ik heb het nog niet gevonden, in het meeste geluid zitten vervelende bijklanken, waardoor het claustrofobisch wordt. Mijn laatste oceaancd is kapot, nu heb ik helaas alcohol nodig om in slaap te vallen… White noise breekt alles open, een kooi waarin iedereen zit, het brein, en het doet ons denken aan waar elke vorm van geluid vandaan komt.' Vervolgens duurt het even voordat ze de naam van Don DeLillo, die het boek White Noise schreef, in haar hoofd heeft zitten…

De stad en de natuur
Londen is de thuisbasis van Katie, waar ze in het noorden van de stad op een heuvel woont. Ze heeft de romantische zucht naar de vlucht. Zat ze ooit al op een berg, het liefst zou ze nu naar de zee vluchten, waar het gevoel van oneindigheid haar sterk zal maken. 'Ik ben een isolationist, for better and for worse. Misschien moet ik naar de Auckney Eilanden en een gezin stichten, met iemand die van me houdt. Helaas sluit ik altijd alle deuren achter me, waardoor ik ook in de stad altijd alleen ben. Ik ben ook bezig geweest met mensen die personeel zoeken op hun jacht.' Ja, maar dat zijn de mensen met geld? Wil ze daar wel bij in de buurt zijn? 'Het hoeft niet hoor, het kan ook op de zigeunerachtige manier, alleen weet je dan niet of je tot aan de andere kant van de zee redt… Bovendien heb je als je wil wat aanspraak: het is een soort isolatie versus anti-isolatie. Ik ben op zoek naar een soort van gezonde staat, iets echts, waarin je altijd met je lijf bezig bent.' Ik refereer aan het podiumbeest dat ergens in Katie zit. 'Ja, op het podium ben ik ook met mijn lijf bezig, maar tussen de optredens door voel ik me lamgeslagen en dat heeft invloed op mijn hele lijf. Alles is zo verstoord en het alcoholgebruik is eigenlijk ook verschrikkelijk. Ik ben allesbehalve productief tijdens een tour.'
Queenadreena, zonder spatie
Katie schrijft alle liedjes zelf en gaat vaak op zoek naar melodieën en structuur met de drummer. Met Crispin – haar man of haar ex-man, dat wordt me niet helemaal duidelijk – heeft ze al bijna drie jaar niet meer in een kamer gezeten. 'Soms sturen we hem een brief met een nieuw lied en dat is alles wat we kunnen doen. Alles wat we hebben zijn onze longen en ons muzikaal talent en we moeten het er mee doen. Het is weerzinwekkend moeilijk, het leven, ik weet het grootste gedeelte van de tijd niet hoe ik ermee om moet gaan.' Maar Queenadreena blijft nog wel even bestaan? 'Ik denk het wel, we zijn nu aardig bezig en ik zie wel waar het schip strandt. Die naam trouwens, telkens als jij 'm uitspreekt weet ik weer hoe ik die naam haat. Queenadreena.' Dus het is geen alias van Katie? 'Nee. Ooit, toen ik zes weken met een bijzondere jongen op een berg in Wales muziek heb gemaakt, toen was ik Princess Adreena. Toen werkte die naam. Er zijn daar heel vreemde, mysterieuze dingen gebeurd, die ik eigenlijk niet na kan vertellen. Misschien gebeuren eigenaardige dingen wel alleen maar on top of the world, op een berg dus. Ik ben veel vergeten uit mijn leven, van vroeger. Maar weet je, ik ben een rationeel instinctief persoon en maak van een mysterie nooit een groter mysterie. Het mysterie van het leven is al groot genoeg.' Als we de deur van de badkamer weer opendoen, is de roze lippenstift alleen maar verder over Katies gezicht uitgesmeerd. Ze heeft het mascaraborsteltje nog steeds in haar hand.