Ben je net als ik ook zo verslingerd aan het geluid van de midjaren negentig? Toen emocore nog geen emopop was maar gewoon post-hardcore werd genoemd? Toen Quicksand met Slip een overweldigend goede plaat uitbracht, ook al werd die pas later als zodanig gezien (Ik kan me nog een vrij zuinige recensie in de Oor voor de geest halen)? Toen het helemaal niet zo gebruikelijk was dat er echt gezongen werd over al die herrie, zonder het meteen als punkrock te laten klinken? Betekenen Texas Is The Reason‘s enige plaat en EP wat voor jou? Net zoveel als voor mij? Dan heb ik een leuke tip voor je: het langspeeldebuut van Renee Heartfelt, een nieuw kwartet uit de VS. Op Revelation, de laatste jaren sowieso verantwoordelijk voor het gros van de goede releases in deze hoek. Renee Heartfelt zoekt het net als Quicksand in de stuwende posthardcore in een popvorm, dus coupletje-refreintje. Met een loeistrakke ritmesectie als basis en daar overheen getokkelde gitaartextuurtjes afgewisseld met straffe riffs en getergde zang. Emo, denk je nu meteen. Toch klinkt deze band anders. Minder doorsnee dan al die andere bandjes. Spartaanser, songgerichter. Rockender. Al heeft de zanger dan wel weer een rasechte snik in zijn stem die het geheel ook een beetje een Cure-sfeertje meegeeft. Veertien songs is net wat teveel, maar er valt toch wel zeker een flinke handvol prima songs te ontdekken op dit schijfje. Dus als je alle bovenstaande vragen met een volmondig ja beantwoordt, ligt er hier weer een mooie plaat voor het oprapen.
mij=Revelation / Bertus