Ik schrijf graag in een rustige omgeving. Soms is het dan ook lastig om thuis een recensie te schrijven. Dit komt bijvoorbeeld door onze twee katten van nu vier maanden oud. Het ene moment liggen ze vredig tegen elkaar aan te slapen. Op het andere moment is er een gevecht gaande waarbij gebeten, gekrabd en door de woning gerend wordt. Het hoesje van de cd van Sir Dark Invader vs. the Fanglord met het duiveltje en de hellerijder suggereert dat er een fel gevecht gaande is. Aan de ene kant is daar Sir Dark Invader alias Richard Buckner, aan de andere kant is dan the Fanglord alias Jon Langford. De eerste zou je kunnen kennen van zijn onder eigen naam opgenomen alt.country platen, de tweede van de punkrockband the Mekons. Het lijkt een grote tegenstelling, maar de negen liedjes met een totaal van een half uur die het duo in 2002 opnam vormen een prettig geheel. Minder prettig was het dat er geen platenmaatschappij gevonden kon worden die het uit wilde brengen. Dit is vreemd, want de mix van folk, alt.country en rock kon best eens bij een breed publiek in de smaak vallen. Zo gaan mijn gedachten naar al die mooie platen die uitgebracht zijn door Richard Thompson, Will Oldham, Ryan Adams en The Pogues. Toch hebben de heren samen genoeg klasse in huis om hun eigen muzikale weg te vinden die ook andere wegen opgaat dan hun eigen werk. Mijn katten zijn elkaar nu overigens aan het schoonlikken. Ze hebben de vrede even getekend. Het baasje kon dan ook even rustig deze recensie schrijven. Ik zal ze zo eens belonen met een lekkere bak kattenvoer.
mij=Fargo / PIAS
Hoewel ik ook twee katten heb, denk ik niet dat hetgeen moet zijn waar je een halve recensie over deze parel mee moet vullen.
En dat is deze CD, zeker de nummers waar Richard Buckner’s donkere stem de hoofdrol heeft. Persoonlijk vind ik het solo werk van Richard Buckner beter, wellicht omdat ik dan niet gestoord ben door de (opzich goede) stem van Jon Langford die in het niet valt tegen die van Richard.
Op deze CD hebben beide artiesten een ongeveer gelijk aantal liedjes op zich genomen en samen geschreven. Een half uur aan mooie liedjes waar Richard soms iets meer rockt dan wij van hem gewend zijn, en Jon soms iets meer countriet dan we van hem gewend zijn. Maar stuk voor stuk schoonheden, en zeker de afsluiter van de CD zorgt ervoor dat je hem nog een keer draait, en nog een keer, en nog een keer.
Dat maakt dit misschien wel een van de betere Alt. Rock of Alt. Country platen van dit jaar. Maar alvorens ik dat oordeel wil vellen, wacht ik nog heel even tot dat de ik de laatste Magnolia EP heb gehoord, en op de volgende solo plaat van Richard Buckner, die eind dit jaar uit zou moeten komen.