Steve Wynn

‘Die eighties-revival brengt net die dingen terug die ik toen verafschuwde.’
In een betere, eerlijkere wereld zou Steve Wynn een begrip zijn. Zijn naam zou in een adem worden genoemd met Neil Young, Lou Reed en Bruce Springsteen. Met zijn eerste band Dream Syndicate stond hij namelijk aan de basis van de hedendaagse alternatieve rock. In een periode dat zo’n beetje iedere muzikant met z’n neus steeds dieper in de nieuwe technologieën aan het duiken was, gaven Wynn en zijn kompanen de voorkeur aan de gitaar als uitgangspunt.

Van R.E.M en The Black Crowes tot Nirvana, allen zijn ze in meer of mindere mate schatplichtig aan Dream Syndicate. Sinds het uiteenvallen van die band in 1989 timmert Steve solo aan de weg. Onlangs verscheen zijn negende soloalbum en in het kader daarvan had ik een gesprek met een van mijn muzikale helden op het overvolle terras van Hotel American in Amsterdam. Ik aan een grote kop cappuccino en hij een Spaatje.

mij=Interview: André
Om meteen maar een misverstand uit de weg te ruimen: …tick…tick…tick heeft niks van doen met terroristische aanslagen?
'Nee, sommige mensen dachten van wel. Alhoewel het misschien indirect er wel mee te maken heeft. Het gaat om dat gevoel van paniek en spanning dat er iets gaat gebeuren maar je niet weet wat het is. Dat is naar mijn mening ook het gevoel wat het album uitstraalt. Dus dat gevoel dat zou een bom of een andere terroristische actie kunnen zijn. Maar eigenlijk gaat het vooral over grote veranderingen in een leven. Veel nummers op het album gaan over wat er met mensen gebeurt als ze geen stabiele basis hebben. Het verliezen van hun moraal en hoe ze zich gaan misdragen als ze niet weten wat er te wachten staat.'
Albumafsluiter “No Tomorrow” is hier volgens mij een duidelijk voorbeeld van.
'Inderdaad. Als je kijkt naar de tekst zie je dat het eerste gedeelte voornamelijk tussen quotes staat. Hierin vertelt een vrouw dat doordat alles waar ze in geloofde veranderd en verdwenen is, ze niet meer weet wat ze moet doen. Ze heeft haar vertrouwen en de wil om verder te gaan verloren. Deel twee is het antwoord van een ander persoon die zegt dat alles toch eindig is en je dus beter plezier kan maken en doen wat je kunt zolang je hier bent. Ik denk zelfs dat het nog iets directer is. Deel twee wil eigenlijk zeggen: “Als de wereld dan toch tot een einde komt, duik dan maar met me het bed in.” Het zijn dus de twee extremen tegenover elkaar.'
Op je website noem je dit album “The Last of The Desert Sessions/Tucson Trilogy”.
'De vorige twee albums heb ik ook in de Wavelab-studio's opgenomen en dit album is voor mijn gevoel de laatste in die reeks.'
Was het vooraf al de bedoeling om een trilogie te maken of is het gaandeweg zo geworden?
'We gingen gewoon steeds terug. Ik heb eigenlijk nog nooit drie albums achter elkaar op dezelfde plek opgenomen. Het is gewoon goed bevallen om daar te werken. Ik vind het prettig om met Craig Schumacher (de eigenaar en vaste producer van de Wavelab-studio's) samen te werken. En het is ook prettig om even uit New York weg te zijn. Ik denk alleen dat het de laatste is omdat ik bang ben dat het anders te voorspelbaar wordt. Dit keer was ik niet van plan om er naartoe te gaan maar het was uiteindelijk de meest logische keuze. Het is grappig dat de hoes mooi laat zien dat het evenveel New York is als Tucson. De rode peper is typisch Arizona terwijl de lay-out ook duidelijk verwijst naar 'De Banaan' van de Velvet Underground.'
Niet alleen de studio is voor de derde achtereenvolgende keer hetzelfde. Ook de band, The Miracle 3, is wederom van de partij. Het zijn zelfs naast jou de enige muzikanten op dit album. In het verleden was er regelmatig sprake van gastbijdrages. Was het een bewuste keuze om alleen met hen op te nemen?
'Jazeker. Omdat we al zoveel optredens in deze samenstelling hadden gedaan en ik nog nooit – zelfs niet met Dream Syndicate – zo vaak in een korte tijd met een vaste band had gespeeld, wilde ik dat het album het bandgevoel van The Miracle 3 zou zijn. Ik heb de nummers speciaal geschreven met deze band in gedachte. Dus zonder gastbijdrages en zoveel mogelijk hoe wij met z'n vieren klinken. Daarom staat er op de achterkant van de hoes ook een foto van de band – wij met z'n vieren aan het spelen. Om duidelijk aan te geven dat het niet alleen om mij draait.'
Het album is naar mijn mening ook wat rauwer dan zijn voorgangers. Het komt een stuk dichter bij het live-geluid van de band.
'Dat is fijn om te horen. Dat was namelijk precies de bedoeling. Om de mensen op het album te geven wat ze ook horen als ze naar onze shows toe komen. Het is me ook opgevallen dat de nieuwe nummers het live erg goed doen. We gaan deze tour veel van het album spelen omdat de nummers er zich erg goed voor lenen.'

Je gaf eerder aan dat de Tucson Trilogy tot een einde is gekomen. Geldt dat ook voor jouw samenwerking met The Miracle 3?
'Dat weet ik nooit zeker. Dat weet ik eigenlijk pas op het moment dat ik bij de volgende stap ben aangekomen. Nu was het dus een bewuste keuze omdat ik nog geen album had gemaakt dat klinkt zoals we nu live klinken. Ik hou van verandering. Nieuwe dingen, nieuwe combinaties inspireren mij. Of een nieuwe omgeving. Dus het zal vast wel weer iets anders worden maar ik heb nog geen idee in welke richting je dat zou moeten zoeken.'
Op het eerste paar soloalbums werkte je steeds met andere mensen om dat te bereiken. Toch is het naar mijn mening gelukt om met The Miracle 3 als basis drie onderling zeer verschillend klinkende albums te maken.
'Ja, grappig hè? Waarschijnlijk omdat ik iedere keer hele andere dingen aan mijn hoofd had. Het was wel drie keer Tucson, Linda (Pitmon – drums), Jason (Victor – gitaar), Dave (DeCastro – bas) en ik. Maar voor mij persoonlijk waren het drie hele verschillende fases in mijn leven. Dat zal bijvoorbeeld een reden zijn geweest.'
Het ziet er naar uit dat jullie, zoals altijd, een flinke tour gaan ondernemen. Is er nooit een punt dat het gaat vervelen. Altijd maar weer “on the road” en show na show spelen?
'Oh nee. Ik hou juist ontzettend veel van touren. Het is precies omgekeerd: ik heb moeite met mezelf bezig te houden als ik niet aan het touren ben. De afgelopen twee jaar hebben we maar een paar shows gedaan, een stuk of vijftien. En dan ligt dus bij mij de verveling op de loer.'
Wat doe je om dat tegen te gaan?
'Ik heb veel geschreven, genoten van New York en ik heb de afgelopen zomer in Spanje met Linda en Paco Loco van Australian Blonde een album opgenomen dat bijna afgerond is. Dus ik ben heus niet aan het luieren geslagen. Paco's band Australian Blonde is overigens een echte aanrader. Ik heb al eens eerder met ze samengewerkt.'
Je bent zelf altijd op zoek naar nieuwe muziek. Mij is opgevallen dat de laatste tijd Dream Syndicate weer steeds vaker als inspiratiebron van nieuwe gitaarbandjes opduikt. Maar hoe zit dat eigenlijk andersom? Welke hedendaagse bands inspireren Steve Wynn?
'Veel verschillende dingen. Wellicht ook namen die je niet direct zou verwachten. Ik vind het altijd heel leuk om bij vrienden op bezoek te gaan en naar hun nieuwste aanwinsten te luisteren. Ik heb daarnet nog de Fleshtones gehoord. Hoewel dat niet echt nieuw is, kan ik hetgeen waarmee ze nu bezig zijn erg waarderen. Maar mijn favoriet van dit jaar is LCD Soundsystem. Fantastisch hoe die allerlei verschillende stijlen weten te combineren. Sufjan Stevens is ook erg goed. Er verschijnen momenteel gelukkig heel veel goede dingen. De afgelopen vijf jaar zijn er weer veel mensen bezig om muziek te maken die je nog nooit gehoord had. Daarvoor probeerde men nogal vaak te “klinken als”. Een bepaald hokje kiezen: indie-rock of roots-rock of ehm, whatever. En nu wordt er meer en meer “crazy music” gemaakt.'
Maar daarnaast schieten momenteel de “eighties-bands” als paddenstoelen uit de grond.
'Daar vind ik dus niks aan. Die eighties-revival brengt nu precies die dingen terug waar ik toen al een hekel aan had. Bands als The Killers of The Bravery klinken als de bands die ik in de jaren tachtig ook al niet trok. Er waren ook goede dingen in die tijd hoor. Wat mijn band toen deed klonk toch heel erg anders mag ik hopen. Er zijn nu meer bands dan toen die klinken als The Gang of Four – die overigens wel okay waren hoor. Maar het verschilt per band. Secret Machines bijvoorbeeld, die weer meer seventies met eighties mixen, vind ik wel cool. Zolang ze maar niet gewoon kopiëren wat al gedaan is. Je zag dat een tijdje geleden in de americana ook al zo. Bijna iedere band wilde klinken als Gram Parsons. Het is gewoon boeiender als er iets eigens in zit. Ik denk dat het vooral belangrijk is om een persoonlijke stempel op iets te drukken. Muziek te maken vanuit het hart. Alleen dan ben je in staat het denken in genres te overstijgen. Met …tick…tick…tick hoop ik bijvoorbeeld ook dat mensen zeggen dat het typische Steve Wynn-muziek is. Waar ik dus *nu* ben. Of nee wacht, waar ik een half jaar geleden was.'
Waar was Steve Wynn op dat moment?
'New York. Het leven in die stad heeft veel inspiratie opgeleverd. Natuurlijk komt die inspiratie zo'n beetje overal vandaan: van boeken tot films, positieve en negatieve – vooral de negatieve – gebeurtenissen in mijn leven. Maar vooral van het wonen in een stad waar het leven voor je eigen ogen geleefd wordt. Toen ik in Los Angeles woonde was dat heel anders. Je zat in een auto of in je woonkamer. In New York ga je je huis uit en je staat meteen midden in het leven. Als ik nieuw materiaal aan het schrijven ben en ik zit thuis met mijn gitaar en dan doe ik heel erg mijn best om iets te verzinnen maar er gebeurt helemaal niks. Dus ga ik naar buiten en dan komen er al binnen een paar minuten allerlei ideeën. Voor je het weet loop je over straat met een stuk of tien nieuwe songs in je hoofd.'
Dus de beste manier om te schrijven is het niet te doen?
'Ja. Grappig toch?'
Maar waar was Steve Wynn een half jaar geleden nog meer behalve in New York? Je gaf eerder aan dat er het album gaat over een gevoel van paniek. Er staat iets te gebeuren maar je weet niet wat.
'Er was zo'n beetje van alles wat gaande in mijn leven. Goede dingen, slechte dingen. Er is altijd een gevoel van spanning in je leven. Of het nu emotioneel of romantisch is. En daarnaast is het natuurlijk, zonder al te politiek over te willen komen, vooral de toestand in de wereld op dit moment. Vijf jaar geleden was je bezig met toekomstplannen. Wat zou je over tien, vijftien, twintig jaar gaan doen? In de wereld van nu heb je niet eens een idee over wat je allemaal over een jaar of twee kan verwachten. Ik wil er niet te gewichtig over doen, maar dat verandert je gedrag. Er is meer angst aanwezig. Je hebt het er niet de hele tijd over en je denkt er niet de hele tijd aan maar het is er wel. Zoals ik al eerder zei: dit album gaat onder andere over mensen die zich misdragen; ik leef momenteel in een land dat zich misdraagt. Ik ben binnen vijf jaar veranderd van iemand die vond dat Amerika best een aardig land was, ondanks een aantal minpuntjes, in iemand die zich schaamt voor z'n land. Ik kijk met afschuw naar de dingen die in naam van ons land gedaan worden. Ik zit heus niet de hele dag te denken: “What has Bush been up to now?”. Maar het heeft wel z'n invloed op je leven. Als ik zie hoe hypocriet en schijnbaar zonder moraal onze regering handelt, dan ga ik me ook slechter voelen in mijn dagelijkse leven op een bepaalde manier. Dat vind je dus ook terug op het album. “No Tomorrow”, waar we het eerder over hadden, werkt dus ook op een persoonlijk niveau. Je vraagt jezelf aan de ene kant af hoe je verder moet met je leven met al die negatieve invloeden om je heen. Aan de andere kant moet je er mee leren leven en is aan jou de keus om jezelf ook te gaan misdragen of proberen het beste ervan te maken.'

Het is dus geen “politiek album” maar het is wel onder de oppervlakte aanwezig?
'Precies. Een “politiek album” klinkt al heel snel gedateerd. Oud en saai. Ik wil liever iets eenvoudigers en universeels schrijven.'
Beschouw je politiek misschien ook een beetje als gevaarlijk terrein?
'Een tijdje geleden, toen ik aan het touren was tijdens de oorlog in Irak, heb ik het er verder eigenlijk niet over gehad. Een bewuste keuze. Ik wilde niemand mijn mening opleggen. Nu denk ik daar veel makkelijker over. Als iemand mijn mening erover wil horen, zal ik nu niet meer aarzelen om die te delen. Niet dat ik meer weet dan de experts.'
Je hebt immers recht op je eigen mening.
'Juist. Ik denk dat het hoog tijd is dat de mensen hun meningen gaan uiten. Niet blind en doofstom aan de kant blijven staan en doen alsof er niets aan de hand is.'
Dit jaar zag ook een “Retrospective” van je solocarrière het daglicht. Je hebt hiervoor zelf de nummers uitgekozen. Kwam je tijdens het samenstellen ook nummers tegen die je graag opnieuw zou willen opnemen of misschien zelfs liever zou willen vergeten?
'Opnieuw opnemen zal ik nooit doen, dan schrijf ik liever nieuwe songs. Verder ben ik in ieder geval over alles wat op die verzamelaar staat erg tevreden. Misschien zijn er wat kleine productietechnische dingetjes waar ik mezelf aan stoor.'
Waren het moeilijke keuzes?
'Het viel op zich wel mee. Het is wel een zeer leerzame onderneming geweest. Zo heb ik bijvoorbeeld gemerkt dat ik naast een voorkeur voor het recente materiaal een zwak heb voor de langere nummers – tracks als “Amphetamine”, “500 Girl Mornings”, “Smash Myself To Bits” en “Melting In The Dark”. Ik weet dat een aantal mensen hiervan zullen schrikken, maar ik heb onlangs een Grateful Dead verzamelbox aangeschaft. Met een stuk of vijftien albums erin. Daar heb ik de laatste tijd veel naar geluisterd. Omdat ze nogal veel improviseren, hebben ze vrij lange nummers die af en toe helemaal nergens naar toe gaan maar soms ook erg geslaagd zijn. Daar zoek ik het tegenwoordig ook weer graag in: de improvisaties. Eigenlijk wat we vroeger met Dream Syndicate ook deden. Nu moet ik ook zeggen dat ik in Jason daarvoor een ideale sparringpartner heb gevonden. Op …tick…tick…tick zijn veel stukken gewoon geïmproviseerd. Live zoek ik dat experiment ook graag op, met het risico om een avond echt heel erg slecht te zijn.'
Dat is ook meteen interessant voor de bootleggers. Er zijn op het internet behoorlijk wat live-bootlegs van Steve Wynn shows te vinden. Vind je dat niet vervelend?
'Nee hoor. Als mijn fans dat graag willen luisteren vind ik het juist wel tof dat er zo'n groot archief is aangelegd.'
Luister je er zelf wel eens naar?
'Nee nooit. In tegenstelling tot Linda, die mag er graag naar luisteren. Jason trouwens ook. Dan loop ik altijd even de kamer uit hoor. Hoewel het wel handig was om dat soort opnames te hebben van de vorige tour. We hebben toen aardig wat nieuw materiaal gespeeld dat uiteindelijk op “…tick…tick…tick” is terechtgekomen. Ik ben toen voor de preproductie mijn eigen shows gaan downloaden. Ik ben ook van plan om tijdens de komende tour nieuwe songs te gaan schrijven. Dus als iemand daar goede opnames van zou willen maken…'