Leerkrachten zijn er in alle soorten en maten. Sommige zouden verboden moeten worden. Dit is een scherpe uitspraak voor iemand die zelf op deze manier zijn kostje verdient. Het gaat me echter om het doden van de creativiteit van kinderen. Kleurplaten beoordelen aan de hand van lijntjes waarbinnen gekleurd moet worden. Muziek die precies volgens de voorbeelden gespeeld moet worden. Handvaardigheidopdrachten waarbij zonder fantasie de hele klas dezelfde opdracht maakt met bijna dito resultaat. Het mag duidelijk zijn dat ik hier een fanatiek tegenstander van ben. Als de kinderen volwassen zijn en in principe in staat moeten zijn om iets met de aangeboren creativiteit te gaan doen gaat het dan in mijn ogen soms behoorlijk mis. Neem bijvoorbeeld het album Foxes & Hounds van het uit New York afkomstige The Sharp Things. Aan het hoofd staat Perry Serpa. Hij schrijft de teksten, zingt en speelt piano en orgel. Genoeg ingrediënten om er wat van te maken. In de productie van de nummers van het twaalfkoppige orkestje, die ze overigens zelf gedaan hebben, lijkt alle creativiteit gedood: nergens een uitspatting, nergens een solo, nergens een aandachttrekker. Alles is netjes binnen de lijntjes. De veertien liedjes met een totaal van bijna een heel uur zijn in potentie best oké, maar het is nu een irritante mix geworden van bands als The Beautiful South, Tindersticks, Dean Friedman, Paul Weller en Hothouse Flowers. Ik stel voor dat dat er de volgende keer een meester of juf gezocht wordt die uit de productie haalt wat er in potentie inzit. Nu is de cd er één van velen, eentje waar ik in ieder geval niet op zit te wachten.
mij=Bar/None Records / Sonic