Hell Is For Heroes – Transmit Disrupt

Wat deed jij op vrijdagavond 18 november 2005? In Tivoli speelden Life of Agony en Green Lizard. In de Melkweg trad Bloodhound Gang op. Beiden waren goed voor een feestje maar daarvoor moest je redelijk in de portemonnee tasten. De avond ervoor kwam ik er echter achter dat bij mij om de hoek Hell is for heroes zou spelen. Voor slechts 9 Euro had ik wel zin in een avondje emorock met her en der wat metalriffs. Hun vorige plaat was immers goed voor aardig wat stuurdrummen en hoofdschudden in de auto. Ik vroeg aan haar of ze zin had om mee te gaan en dat had ze. Wel spannend, aangezien de buitenwereld nog niets van ons wist (en hoefde te weten) en dit ons eerste openbare optreden samen zou zijn. We gingen toch maar redelijk vooraan gaan staan om meer van de band te kunnen zien. Niet te ver want ik verwachtte her en der wel wat rondvliegende lichaamsdelen. Ik dacht dat ze in Engeland wel wat groter zouden zijn, maar ondanks zijn lengte bleek de zanger toch een strot te hebben waar je u tegen zegt. Wat verder opviel was dat de op de plaat af en toe irritant elektronisch klinkende basdrum live beter te pruimen was. Gedurende de eerste (en nieuwe) nummers bleef de zaal aardig rustig, maar zodra er uit het oudere vaatje werd getapt waren de rondvliegende lichaamsdelen ook van de partij. Lag dit aan het materiaal of aan de bekendheid van de nummers? Toch maar ter plekke het album aangeschaft en op de stuurdrum meetlat gelegd: het lag dus aan de nummers. De emorock was gebleven, maar die metalriffs zijn zorgvuldig verwijderd. Eergisteren spotte ik er nog wel eentje, maar die was kennelijk aan hun aandacht ontsnapt. Wat overblijft is een best leuke gitaarplaat, maar van stuurdrummen en hoofdschudden komt weinig. En gisteren kochten we samen een kerstboom…

mij=Burning Heart