Hugo – La Nuit Des Balançoires

Het is een van de laatste keren dat ik op het station in Amersfoort zit. Het is koud. De wind tocht guur langs mijn hoofd. Ik denk aan het huis verderop iets in de stad. Als het aan mij lag was ik er vorige maand al naartoe vertrokken. Dan had ik nu nog wel in bed kunnen liggen, maar zonder keuken en badkamer een huis betrekken is ook zoiets. Hoe heb ik dit in godsnaam ruim zes jaar volgehouden vraag ik me af. Elke werkdag weer bijna een half uur op dit ellendige station zitten. Het zal de muziek geweest zijn, denk ik. Nu ook weer. Buiten vriest het dan misschien, op mijn koptelefoon schijnt echt wel de zon. Hugo Chastanet zingt liedjes in het Frans. Een beetje rare liedjes, maar wel vrolijke liedjes. Dat moet ook wel met een album dat vrij vertaald ‘de nacht van het wippen’ heet. Mijn Frans is niet heel erg geweldig, maar de teksten lezen voor mijn gevoel bijna als de sprookjes die ik elke avond voorlees aan mijn kinderen voor het slapen gaan. Maar wel duisterder. Dat is bijna raar in combinatie met de muzikale invloeden die Hugo haalt bij uit onder andere Sufjan Stevens en Beach Boys. De vederlichte bijna lieve stem van hem versterkt dit rare effect ook nog eens als je het tekstboekje in de hand neemt en meeleest. Voeg daarbij de fijn uitgekiende arrangementen van zijn nummers waarbij zijn band onder andere de trombone van stal haalt en je snapt dat zo’n zit van een half uur op een kil station veel minder een straf is dan het lijkt. Behalve als de display van je diskman ‘lo batt’ aangeeft…

mij=Crammed / Coast to Coast