Als trainer had ik ooit een student in een ICT-werkgelegenheidsproject die werkelijk niet vooruit te branden was. Okee, de logica van stroomschema’s ontging hem volledig en zelfs van directorystructuren kreeg hij maar geen hoogte, maar wat me het meest stoorde was dat het hem ook geen fluit leek uit te maken of hij iets nu wel of niet onder de knie kreeg. Er waren momenten dat ik hem het liefst een enorme trap onder zijn kont had gegeven.
Hetzelfde gevoel overvalt me bij Jack Johnson. Natuurlijk, voor een marketingman is een gebronsde surferdude met parelwitte tanden die lieve, romantische liedjes zingt een godsgeschenk. Maar Jack Johnson slaat iets teveel door naar het lievige met zijn liedjes. Steeds dezelfde zomerse akkoorden, steeds dezelfde zachte zangstem. Als afzonderlijke liedjes zijn ze allemaal best te pruimen, maar na het vierde lievige liedje krijg ik de zoetigheid niet meer weggeslikt. En dat terwijl ik toch een groot liefhebber ben van het werk van Johnson’s mentor en labelgenoot G. Love. Wat die doet is niet eens zóveel anders. Maar waar G. Love het tempo nog wel eens opvoert en het timbre varieert en er een lekkere veeg ouderwetse deltablues doorheen gooit, blijft Johnson consequent de zoete popkant opzoeken met zijn liedjes. Dat betekent met een dubbel-dvd met een concertregistratie uit 2004 en een uit 2005 een enorme overdosis aan lievige liedjes. Goed geregistreerd, dat wel, al heb ik het interviewgeneuzel liever niet tussen de nummers door. Hier en daar een gast (G. Love), hier en daar een ander instrument (mondharmonica, accordeon), maar het overheersende gevoel blijft hetzelfde: o, wat wil ik die Johnson een schop onder zijn kont geven!
mij=Brushfire / Universal