Ik hoor het karkas van de trein zich voorttrekken over de rails. Ik verbaas me over de hoeveelheid herrie die de zwoegende gele dubbeldekker eigenlijk maakt. En dat dat geluid veel aangenamer is dan dat van de kwetterende en volcontinu telefonerende mensenmassa die net nog achter me stond op het volle perron. Nu zijn ze tot achtergrondgeluid verworden van het geluid dat normaal verdrongen wordt door hun lawaai en de klapdeuren. De potpourri aan stille geluiden vind ik eigenlijk zelfs wel mooi klinken en ik maak er een spelletje van. Ik concentreer me op één bepaald geluid en probeer te herleiden waar het gelokaliseerd is in de ruimte waar ik zit. Doordat ik dit doe hoor ik op mijn speurtocht naar de locatie ook weer andere geluiden die ik daarvoor niet hoorde. Een fascinerend spel tussen oor, oog en brein. En zelfs schokkend als er (altijd) onverwachts een trein op het andere spoor passeert. Dan knalt er door de zuigende werking van de trein een deur strakker in het slot. Hierdoor raak ik mijn focus op het geluid dat ik aan het traceren was helemaal kwijt, en moet ik me weer opnieuw concentreren om het eerst op te sporen en dan weer te plaatsen ergens in de honderd kubieke meter waarin ik me bevind. Hetzelfde gebeurt als de trein stopt op een van de zeven stations tot mijn eindpunt. De lengte van de tussenstukken varieert en het kost me steeds meer moeite om de draad weer op te pakken. Ik ben dan ook bijna uitgeput als ik aankom bij het punt dat ik zelf de trein ga verlaten. Het spel is dan voorbij. Alleen kan ik eigenlijk niet uitleggen waarom het nou zo’n intrigerend spelletje is.
mij=ATP / Lowlands