Vier broekies uit Noorwegen die op hun debuut EP een enorme bak teringherrie weten te maken. Dat dekt zo ongeveer de lading voor wat betreft Jeroan Drive. De vijf nummers worden in een minuut of twaalf gepropt en zijn daardoor nogal gehaast en afgeraffeld. Geen enkel liedje heeft een uitgebalanceerd begin en het einde volgt zo mogelijk nog abrupter. Alsof er vooral heel veel moeite is gedaan om deze band zo snel mogelijk – in plaats van zo goed mogelijk – te lanceren. Het typisch Scandinavische hardcoregeluid is weldegelijk te horen maar echt pakkende liedjes kan ik niet bespeuren. Mij iets te veel gefreak dat weliswaar gepassioneerd gebracht wordt maar mijns inzien is Deathrow Industry nog teveel een leuk idee dat slecht wordt uitgewerkt.
Nee, doet u mij dan maar de Amerikaanse Dead Hearts en hun mini-cd No Love, No Hope. De liedjes zijn hier zo mogelijk nog korter van duur maar het verschil met Jeroan Drive is dat dit in dit geval geen enkel probleem is. Een gemiddelde van anderhalve minuut per nummer is voldoende wanneer je bedenkt dat er in die tijd net zoveel ram-riffs uitgeperst worden als de gemiddelde metalband in vijf minuten doet. Tel daarbij de vrij melodieuze zang en gitaarlijntjes op en je hebt een puike EP. Mijn enige wens is dat de komende langspeler ook daadwerkelijk wat langer speelt en er dus gewoon een stuk of twintig liedjes op gezet worden. Da’s wel zo prettig voor mijn repeat-knop!
mij=Code:Breaker / Suburban & Reflections / Bertus