Hollanders staan wijd en zijd bekend om hun zuinigheid. Zo bestaat er een Hollandermop dat hier koperdraad gemaakt wordt door een stuiver tussen twee Hollanders te gooien. Maar zeg nou eens eerlijk: wat is nou lekkerder, een één dag oude bruine boterham met een beetje boter en een dun laagje hagelslag of een ovenwarm vers sneetje witbrood met dik boter en dik hagelslag? Zuinig is misschien wel nuttig, maar stukken minder leuk. Misschien zou Lars Eric Mattsson zijn werk ook iets minder dun uit moeten smeren. Eerder dit jaar bracht hij de “non-fictional rock opera” War uit, hij speelde bij verschillende acts onder wie Locomotive Breath een mopje mee en nu komt hij met een instrumentaal album, Earthbound. Ook op dit album is het echter allemaal best goed, maar heeft het weer niet die klasse die je van hem zou mogen verwachten. De man kan een heel lekker potje gitaarspelen, maar de stukken blijven domweg onvoldoende hangen. Qua stijl ligt het vaak nog het meest in de buurt van Satriani‘s oude werk: over het algemeen up-tempo, maar met regelmatig erg bluesy licks ertussendoor. Ook maakt Mattsson veel gebruik van het wah wah pedaal, zodat het niet voortdurend toonladders op en neer racen wordt. En toch is er zelden een themaatje wat meteen blijft hangen, dat je een uur later nog steeds loopt te neuriën. Vaak is de aanzet er wel, maar is de opbouw te gefragmenteerd om het tot iets moois uit te laten groeien. Je kunt ook té graag laten zien wat je kunt. Aan het einde van de cd moet je concluderen dat het een goede plaat is in zijn klasse, maar desondanks niet goed genoeg om écht op te vallen tussen al die andere instrumentale gitaarplaten.
mij=Lion Music / Bertus