Googlen op een Franse band levert op de eerste vindpagina over het algemeen voornamelijk Franstalige treffers op. Veel Franse bands, die ook nog eens in het Frans zingen, is hetzelfde lot beschoren: wereldberoemd in Frankrijk, maar over de grens vaak onbekend en daardoor onbeduidend. Dat Louise Attaque in het thuisland niet geheel onbelangrijk is, wist ik doordat een vriend met Franse roots bij het zien van deze cd verbaasd uitriep: ‘Hee, hebben ze een nieuwe cd?’ En ik zei ja, me onbewust van de status die de band geniet. Hoe groot die status precies is, weet ik niet, maar wel weet ik dat À plus tard crocodile een aardig album is. Gaetan Roussel, de zanger, heeft een diepe, gekleurde stem en weet het Frans zo overtuigd te brengen dat zingen in een andere taal vrijwel onvoorstelbaar is. Dat komt natuurlijk ook door de muziek, die ook gekleurd is door een mediterraan tintje dat ik typisch Frans zou willen noemen. Zangerige zigeunerviolen, akoestische gitaren die aan straatmuzikanten doen denken en orgelgeluiden die een willekeurige Franse film van een leuke soundtrack zouden voorzien. À plus tard crocodile is de beste cd die je meeneemt als je een herinnering aan een leuke vakantie in Frankrijk. Kopen doe je ‘m alleen als je een optimistische Francofiel bent. Dat het grapje uit de titel van het album wordt uitgelegd door een liedje de oorspronkelijke Engelse titel te geven vind ik jammer. Of zouden die Fransen zo eigengereid zijn dat ze het Engelse “See you later alligator” niet eens herkennen?
mij=Atmosphériques